الزامات گردشگری در عصر جهانی شدن

نیروی قدرتمند جهان را به سوی یک اشتراک همگرا سوق می دهد و آن نیروی فناوری است؛ این نیرو، ارتباطات، سفر، حمل و نقل را به خدمت گرفته است و مکان های پرت و دور افتاده و مردم فقیر را نسبت به جاذبه های نوگرا و تجدد مشتاق کرده است. گردشگری در عصر جهانی شدن، یکی از زمینه های اصلی جریان سرمایه در بین فضاهای جغرافیایی می باشد؛ که در جلوه هایی از جذب گردشگر و سرمایه گذاری در این زمینه تبلور می یابد. این در حالی است که سیطره نگرش مدرن در ساختارشکنی زمان های برگشت ناپذیر در عصر پسامدرن، به شکل گیری جهانی موزاییک وار منتهی گردید. در این جهان، اقتصاد زیباشناختی با تکیه بر سرمایه داری سازمان نایافته، پیرامون گردشگری، رویه ای معکوس از جریان سرمایه از مرکز به پیرامون را سبب شده است. از آنجا که گردشگری عامل مهمی در اقتصاد چند پارادایمی غیر متمرکز امروز جهان است، شناخت رقابت ها و چالش ها براهی به دست آوردن منافعی از گردشگری امری ضروری می باشد تا بر این مبنا بتوان روند توسعه گردشگری را در نگرشی پساساختاری شکل داد. از این رو شناخت روندهای اکسپرسیونیستی در زوایای از نئولیبرالیسم که بر بنیان آن گردشگری در روندی از جهانی شدن گسترش می یابد و «ژئوپلتیک گردشگری» را شکل می دهد ضروری است، این خود مباحثی بنیانی است که در این مقاله مورد بررسی قرار می گیرد و از آنجا که خوانش چگونگی توسعه گردشگری در هر منطقه و فضای متنی بدون همپیوندگی های مورد اشاره میسر نمی باشد، این مقاله با بررسی بنیان های تئوریک و فلسفی گردشگری و جهانی شدن در پیرامون تاملاتی ژئو اکونومیکی و در راستای مباحثی که مطرح گردید، سعی بر آن دارد که بسترهای تئوریک برای توسعه گردشگری در ایران فراهم آورد.