مونوگرافی روستا و تاثیر آن بر توسعه گردشگری پایدار (نمونه موردی: روستای ابیانه)

گردشگری روستای فعالیت بسیار پیچیده ای است که با بخش های دیگر جامعه، وجوه مشترکی داشته و دارای اثرات و پیامدهای مختلفی است که می تواند در تجدید حیات روستاها و ایجاد اشتغال و درآمد برای روستاییان، حفاظت از میراث طبیعی، تاریخی و فرهنگی موثر بوده و منجر به توسعه روستایی گردد. لذا شناخت روستاهای کشور را می توان یکی از مهم ترین بخش های توسعه پایدار دانست. امروزه در تحقیقات جامعه شناسی رایج ترین روش برای شناخت یک جامعه روستایی روش مونوگرافی است. لذا به بررسی روستای ابیانه از دیدگاه مونوگرافی پرداخته شده است. روستای ابیانه از توابع شهرستان نطنز است که به عنوان یکی از روستاهای هدف گردشگری کشور برگزیده شده است. با استفاده از منابع کتابخانه ای و مدل های تحلیلی، و میدانی به بررسی و شناخت مونوگرافی روستا و تاثیر آن بر توسعه گردشگری پایدار پرداخته شده است. همچنین نتایج گویای این مطلب است که افزایش درآمد حاصل از گردشگری، بخش دامداری و کشاورزی ابیانه را شدیدا تحت تاثیر قرار داده است. و ابیانه از روستایی پویایی به موزه ای ایستا برای بازدید و گذران وقت شهرستان تنزیل یافته است.