تاثیر انرژی پایدار و شاخصه های آن در معماری سنتی ایران

در شرایطی که مصرف انرژی فسیلی و آلودگی ها و تغییرات اقلیمی حاصل از آن به معضلی برای جوامع بشری تبدیل شده است؛ لزوم بررسی همه جانبه و اصلاح ساختار ساختمانهای در حال احداث، امری ضروری به نظر می رسد. و با توجه به چالشهای امروز جهانی در مورد مصرف انرژی های تجدیدپذیر، لزوم توجه به اندیشه ها، تفکرات و روشهای ساخت و ساز معماری سنتی ضروری است. معماری سنتی ایران چه در بخش مسکونی وچه در بخش غیرمسکونی و تلفیق این دو درسطح وسیع تری به نام شهر، دارای ویژگی های محنصر به فردی است که ضمن توجه مسایل زیبا شناسی، پاسخگوی نیازهای اقلیمی هر منطقه نیز بوده است. قواعد به کار رفته در این معماری، بسیاری از مفاهیم نوین در عرصه انرژی پایدار و به تبع آن توسعه پایدار را در خود به وضوح دارد که این مقاله به بررسی این مفاهیم می پردازد. در خانه های سنتی ایران با استفاده از استراتژی های غیر فعال خورشیدی و سایر تکنیک های طراحی و معماری شرایط آسایش انسان با توجه به شرایط سخت محیطی فراهم می شده است به گونه ای که استفاده از انرژی فسیلی به حداقل میزان ممکن می رسیده است. لذا در این تحقیق ویژگی های خانه های سنتی مناطق گرم و خشک ایران از جنبه های مختلف طراحی و اجرایی از طریق مشاهده بافت شهرهای گرم و خشک، فرم، جهت گیری بنا، ارتفاع و سایر اجزاء خانه های حیاط مرکزی مورد بررسی قرار می گیرد تا تأثیر تکنیک های ساده و در دسترس معماران ایرانی در خلق فضاهای پایدار در خانه های سنتی ایران آشکار گردد. این مقاله بر آن است به برخی از بوم های ایران مانند گرم و خشک، گرم و مرطوب و سرد بپردازد و راه حل های معماری اندیشیده شده در آنها را از لحاظ تطابق آب و هوایی و حل مسئله انرژی تشریح کند.