خوانش اصول و فرآیندهای معماری پایدار در معماری سنتی ایران

سال هاست که سخن از حفظ، احیاء و باززنده سازی ارزش های گذشته است و همه ی صاحب نظران متفق القولند که حفظ ارزش های اجتماعی و فرهنگی موجب هویت ملی است. اما از طرفی شناخت و پالایش ارزش های گذشته و برگزیدن بهترین آنها و تطبیق آن با شرایط مکانی و زمانی به طوری که منطبق با نیازهای جامعه ی امروز باشد نیز مسئله ای است که باید مدنظر قرار گیرد. از این گستره، معماری که از پر اهمیت ترین عناصر ارزشی هر ملتی است، سهم بسزائی دارد. معماری سنتی سرشار از نکاتی است که ممکن است گاهی گوشه ای از آن کشف و مورد استفاده قرار گیرد. لذا بزرگترین ویژگی معماری سنتی، همه جانبه نگری و نکته سنجی های علمی، فنی و اجرائی در جهت ایستایی و پایداری غیرقابل تردید آن است. معماری پایدار یکی از مباحثی است که اخیرا مطرح شده و مورد توجه قرار گرفته است و راهکارهای بسیاری، توسط آن برای حل بحران های معاصر ارائه شده است؛ ولی همچنان مشکلاتی در سر راه ایجاد معماری پایدار وجود دارد. به نظر می رسد که با رفع موانع از طریق توجه به ارزش ها ویژگی های معماری سنتی، می توان آن را کامل نمود. چرا که توجه به آثار معماری سنتی، این بناها در زمان و مکان خود به خوی با اهداف رویکرد پایداری، مطابقت می کردند. در این مقاله که مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای است و رویکردی توصیفی-تحلیلی دارد سعی می شود که با نگرشی بر معماری پایدار، اصول و اهداف آن، به بازنگری اصول پایداری در معماری سنتی پرداخته شود تا بتوان راهکارهایی جهت حصول به معماری پایدار، با تکیه بر ارزش های معماری سنتی به دست آورد.