عوامل تنش زا و روش های سازگاری در پرستاران بخش های روانپزشکی مرکز آموزشی درمانی رازی تبریز

پژوهش حاضر از نوع توصیفی تحلیلی با هدف تعیین عوامل تنش زا و روش های سازگاری با آنها در پرستاران بخش های روانپزشکی با حجم نمونه 104 نفر در مرکز آموزشی درمانی رازی شهر تبریز می باشد. برای جمع آوری داده ها از سه پرسشنامه مشمتل بر اطلاعات فردی؛ پرسشنامه استرس شغلی دی.سی.ال؛ روش های سازگاری با استرس در پرستاران بخش های روانپزشکی استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل یافته ها از نرم افزار spss-17 و جهت پاسخ به سوالات پژوهش از آزمون های آماری ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون، تحلیل واریانس، آزمون تعقیبی توکی و آزمون تی استفاده گردید. دستمزد پایین؛ تهدید از طرف بیماران و همراهان؛ نبود امنیت کافی در بخش، استرس های شایع نمونه ها بودند. پرستاران بخش های حاد استرس شغلی بالاتری نسبت به پرستاران سایر بخش ها تجربه می کردند. این اختلاف در پرستاران بخش های مزمن معنی دار بود (p=02.0). بجز متغیر جنس، ارتباط معنی داری ما بین سایر متغیرهای فردی با استرس شغلی مشاهده نشد. پرستاران مرد استرس شغلی بالای معنی داری در مقایسه با پرستاران زن تجربه کردند (p=04.0). اکثر پرستاران با خودباوری؛ افزایش دانش و تجربه؛ تکیه بر توانایی ها سعی در سازگاری با تنش ها داشتند. استفاده از روش های عاطفی محور در پرستاران بخش های حاد، استفاده از روش های مساله مدار در پرستاران بخش های مزمن بیشتر از سایر بخش ها گزارش گردید. بکارگیری روش های انحراف فکر و توجه و  برخورد هیجانی در پرستاران زن نسبت به پرستاران مرد بیشتر بود. این اختلاف در روش انحراف فکر و توجه معنی داری بود (p=04.0). آموزش روش های پیشگیری و روش های سازگاری با تنش ها به کارکنان خصوصا پرستاران بخش های روانپزشکی توصیه می شود.