سطح بندی تعاملات اجتماعی در مجتمع های مسکونی، راهبرد اساسی در توسعه پایدار شهر (با رویکرد حس دلبستگی به مکان)

وضعیت تعاملات اجتماعی موجود در مجتمع های مسکونی در بسیاری از شهرهای ایران موجب نزول پایدای اجتماعی شده است. در حالی که که فضاهای عمومی مجتمع های مسکونی بعنوان محیطی که امکان حضور ساکنان در کنار یکدیگر را فراهم می آورد، می تواند زمینه ساز ایجاد تعامل بین آنها گردد. عدم توجه به این نیاز افراد و عدم قابلیت محیط در تأمین ان، موجب می شود تا محیط کالبدی بسیاری از مجتمع های مسکونی به مجموعه ای از احجام و فضای خالی بین آنها تبدیل گردد. از سوی دیگر افراد ساکن در یک مجتمع مسکونی، که یکی از سلول های اصلی شهر نیز به شمار می آید در صورتی به محل سکونت خود دلبسته می شوند و حس تعلق پیدا می کنند که مجموعه به لحاظ فضای کالبدی دارای ویژگی هایی باشد که ساکنانش با یکدیگر تعاملات اجتماعی چهره به چهره و دوستانه و همیاری و همکاری داشته باشند. همچنین نتایج مطالعات نظری و تجربیات جهانی مرتیط، گویای آن است که حس دلبستگی به مکان معیاری جهت ارتقاء کیفیت فضاهای مجتمع های مسکونی محسوب شده و رعایت شاخص های آن در برنامه های طراحی مجتمع های مسکونی می تواند تحقق پایداری اجتماعی که یکی از اصول پایداری شهری است، را به همراه داشته باشد. به گونه ای که پایداری اجتماعی بستگی مستقیم با تعاملات اجتماعی و حس دلبستگی به مکان دارد. بنابراین اگر بتوان تعاملات اجتماعی را در تمام سطوح مجتمع های مسکونی گسترش داد، می توان به ایجاد حس دلبستگی به مکان و در نهایت به پایداری اجتماعی و پایداری در شهر دست یافت. این مقاله با استفاده از روش تحلیلی-توصیفی سعی بر شناخت تأثیر مسایل تعاملات اجتماعی و ایجاد حس دلبستگی به مکان در شکل گیری معماری پایدار و در نهایت راهکارهایی برای جبران گسست های موجود در معماری شهر تدوین نموده است.