نقش الگوهای معماری بومی در فضاهای آموزشی جهت جلوگیری از ائتلاف انرژی (مناطق گرم و خشک)

در پی پیشرفت های صنعتی در عصر حاضر و با ظهور معماری مدرن، طراحی بدون توجه به بستر قرارگیری ساختمان و در پناه استفاده روز افزون از تأسیسات مکانیکی رواج یافت و به این ترتیب به اهمیت اقلیم در معماری، که قبل از آن یکی از ارکان اصلی طراحی بود کم توجهی شد. با استفاده بی رویه از سوخت های فسیلی و به مخاطره افتادن محیط زیست استفاده بهینه از انرژی و کم کردن ائتلاف انرژی ضروری به نظر می رسید. با توجه به اینکه محیط های یادگیری و آموزشی، نقش اساسی در ساختار اجتماعی و فرهنگی جامعه ایفاء می کنند به همین دلیل نظام آموزشی و محتوای آموزشی از یک سو و فضای آموزشی از سوی دیگر دو عامل تأثیرگذار و مؤثر برای ترویج و مفهوم توسعه پایدار برای نسل کنونی و آینده دارند با توجه با این نکته که فضای آموزشی را نمی توان تنها در قالب ساختمان آموزشی تعریف نمود، استقرار و مکان یابی صحیح مکان های آموزشی و هماهنگ با بافت و اقلیم از ضروریات اولیه می باشد. محیط آموزشی به عنوان یک فضای جمعی می تواند تأثیر بسزایی در ارتقاء و صرفه جویی انرژی در جامعه داشته باشد. راه های مختلفی برای بهینه سازی انرژی در ساختمان وجود دارد اما آنچه که در این پژوهش مهم است طراحی با استفاده از الگوهای معماری بومی می باشد که قبلاً استفاده و بکاگیری آنها در ساختمان جواب مثبت داده با توجه به اینکه هزینه انرژی در مکان های عمومی بزرگ از جمله ساختمان های آموزشی هزینه های قابل توجهی را به کافرمایان بخش خصوصی و دولتی تحمیل می کند به همین جهت طراحی مبتنی بر الگوهای معماری بومی که باعث بهینه شدن مصرف انرژی می شود باعث شکل گیری ساختارهای می شود که هماهنگی بیشتری با فرهنگ و معماری منطقه دارد و ارزش های این پژوهش به صورت کیفی و به روش تحلیل محتوا و استدلال منطقی و قیاسی و با استفاده از مرور متون و منابع موجود در این زمینه انجام شده است و برای پیشبرد آن از نمونه های داخلی و خارجی مورد بررسی قرار گرفته است.