بررسی مقاومت فشاری محصور نشده و عوامل موثر بر تثبیت خاک رسی با مقادیر متفاوت سیمان و آهک

خاک طبیعی موجود در محل عملیات ساختمانی، همواره به طور کامل مناسب برای تحمل سازه مورد نظر نیست. بهبود خصوصیات خاک‎ها در وضعیت درجا، با استفاده از مواد افزودنی را تثبیت گویند. مهمترین اهداف تثبیت خاک عبارت است از (الف) اصلاح خاک (ب) تسریع در عملیات (ج) بهبود در مقاومت و پایداری خاک. تثبیت خاک به روشهای گوناگون نظیرتثبیت مکانیکی، بیولوژیکی، فیزیکی، شیمیایی و الکتریکی انجام می شود. یکی از اصلی ترین کاربردهای تثبیت خاک درعملیات راهسازی است که در آن، با اصلاح خاکهای نامرغوب، این نوع خاکها را برای استفاده در بستر، اساس و زیراساس مناسب می کند. مواد افزودنی برای تثبیت خاک‎ها، به خصوص خاک‎های ریزدانه، مورد استفاده قرار می‎گیرند. معمول‎ ترین این مواد افزودنی، آهک  (lime)، مخلوط آهک و خاکستر بادی (lime-fly ash) و سیمان (cement) می‎باشد. هدف از این تحقیق مروری اجمالی بر روش های مرسوم در ایران برای تثبیت خاک و مقایسه نتایج تحقیق‎های صورت گرفته است. بر روی دو نوع خاک رس، در حالت عادی و مخلوط با مواد افزودنی، آزمایش‎های حدود آتربرگ و تراکم و مقاومت فشاری محصور نشده انجام گرفت. نتایج نشان دادند که خاک‎های دانه‎ای و خاک‎های رسی با خاصیت خمیری کم، برای تثبیت با سیمان مناسب ‎ترند و اثر آهک در کاهش دامنه خمیری خاک رس با دامنه خمیری بالا بیش از سیمان بوده و همچنین روند تغییرات مقاومت فشاری خاک تثبیت شده با سیمان و آهک با گذشت زمان عمل‎آوری، افزایشی است.