شناسایی پارامترهای محیطی موثر در افزایش قابلیت پیاده مداری با تاکید بر خلق خاطره جمعی در پیاده راه

زیستگاه های انسانی آکنده از خاطراتی هستند که ساکنان از گذشته های خویش در ذهن دارند. این خاطرات گاه فردی و شخصی بوده و گاه از ماهیت جمعی برخوردارند. هدف از نوشتار حاضر، بررسی پارامترهای محیطی موثر در افزایش قابلیت پیاده مداری با تأکید بر خلق خاطره جمعی در پیاده راههای شهری است. تحرک و جابجایی یکی از ویژگی های بارز هر موجود زنده از جمله انسان می باشد. از ابتدای سکونت انسان در کرهی خاکی او برای امرارمعاش و تأمین امنیت خویش، همیشه محتاج فعالیت بدنی، ازجمله پیاده روی بوده است. در شهرسازی معاصر، حرکت پیاده ها و نیازها و حقوق طبیعی انسانی او، کمتر توجه برنامه ریزان و طراحان شهری را برانگیخته و راه های پیاده بخشی مستقل از فضاهای شهری نبوده بلکه تابعی از حرکت سواره به حساب آمده است. در این نوشتار، ضمن اتخاذ روش توصیفی - تحلیلی، کنکاشی نظری در خصوص مفاهیم خاطره جمعی و باز زنده سازی شهری صورت گرفته و ایجاد یا ارتقای "حس تعلق" ، "انسجام اجتماعی" و "حس مکان" به عنوان کارکردهای روانشناختی، اجتماعی و محیطی خاطره جمعی مورداشاره قرارگرفته و در پی آن تأثیر پارامترهای محیطی مؤثر در افزایش پیاده مداری و خلق خاطره جمعی از طریق این کارکردها بر ابعاد اقتصادی، اجتماعی، زیست محیطی، کالبدی - فضایی، مدیریتی و فرهنگی نشان داده شده است شود. نتایج نشانگر آن است که میزان قابلیت پیاده مداری در فضاهای شهری با امنیت، دلپذیری، جذابیت محیطی، پیوستگی مسیر، ارتباط بین کاربری و مسائل فرهنگی اجتماعی ارتباط مستقیم دارد .و این ارتباط باعث خلق خاطره جمعی در فضاهای سرزنده پیاده مدار شهری می شود