سلول زیستی شهری؛ رهیافتی در راه دستیابی به پایداری شهری

توسعه نامتوازن شهرها به سبب در نظر نگرفتن مسائل زیست محیطی و توسعه پایدار در کنار سوء مدیریت ها، مشکلات شدیدی ازجمله آلودگی های آب و هوا، جزایر حرارتی و بسیاری موارد دیگر را به دنبال داشته است. ادامه این روند علاوه بر فروبردن شهر در گردابی از مشکلات در هم تنیده، سبب بروز و تشدید بحران های زیست محیطی در مقیاس های کلان نیز خواهد شد. در این بین صنعت ساختمان عاملی مهم در بروز و تشدید این بحران ها بوده که بخش درخور توجهی از عوامل تغییرات اقلیمی از آن ناشی می شود. در این پژوهش با محور قرار دادن ساختمان به عنوان عنصر کوچک و کلیدی شهری سعی شده است تا مدلی کارا برای تبدیل آن به سازهای دوگانه در جهت خدمت به انسان و محیط زیست پیشنهاد گردد. سازه پیشنهادی در این مدل سلول زیستی شهری نام گرفته است که با تبدیل ساختمان به سازهای تولیدکننده از لحاظ ماده و انرژی سعی در ایجاد استقلالی نسبی برای ساختمان از عناصر خارجی دارد. هم چنین جایگزینی سطوح سخت با سطوح زیستی و افزایش بازدهی زیستی این سازه ها مدنظر بوده به طوریکه بتوانند خدمات اکولوژیکی مناسبی در بعد خرد ارائه نمایند. در انتها این مقاله با انجام مطالعات کتابخانه ای و استفاده از اسناد و مراجع مرتبط و بهره گیری از شیوه توصیفی- تحلیی تحقق اهداف خود را پیگیری می نماید. احیای اکوسیستم های طبیعی شهر و پیشروی به سوی رسیدن به پایداری شهری در مسیر توسعه پایدار از نتایج گسترش این نوع سازه ها در شهر خواهد بود.