تاثیر تمرین های تقویتی بر تونیسیته شدید شده عضلانی در بیماران همی پارزی مزمن ناشی از سکته مغزی

سابقه و هدف: یکی از علل عمده مرگ و ناتوانی در تمام جوامع، سکته مغزی است و شایع ترین عارضه ناشی از سکته مغزی همی پلژی یا همی پارزی است. هدف از این مطالعه، تعیین اختلال های تونیسیته عضلات چهار سرو گاستروسولئوس بیماران همی پارزی و تاثیر پروتکل تمرین های تقویتی در درمان این اختلال ها با توجه به نظرات انتقادی در خصوص این تمرین ها بود.

مواد و روش ها: 34 بیمار همی پارزی ثانویه به سکته مغزی با میانگین سنی 6.2±52.4 سال از طریق نمونه گیری در دسترس، مورد مطالعه قرار گرفتند. بیمارانی انتخاب شدند که حداقل 12 ماه از زمان شروع سکته مغزی آن ها گذشته باشد. بیماران به صورت تصادفی در یکی از دو گروه آزمون و کنترل قرار گرفتند. تونیسیته عضلانی با مقیاس تغییر یافته اشورث و قدرت عضلانی با دینامومتر قبل و بعد از 12جلسه درمان اندازه گیری گردید. گروه مورد، پروتکل تمرین های عملکردی، تعادلی و تقویتی را دریافت کرد. به گروه کنترل پروتکل تمرین های عملکردی و تعادلی داده شد. از آزمون های t مستقل، t زوج ، من ویتنی و ویلکاکسون برای مقایسه نتایج قبل و بعد درمان استفاده گردید.

یافته ها: کاهش تونیسیته عضله چهار سر فقط در گروه مورد (0.0001(p< و گاستروسولئوس در هر دو گروه مورد (0.0001(p< و کنترل (0.041=(p بعد از مداخله معنی دار بود. کاهش تونیسیته عضله چهار سر (0.034(p= و گاستروسولئوس (0.001(p= بعد از درمان در گروه مورد نسبت به گروه کنترل قابل توجه بود. آزمون من ویتنی وجود اختلاف معنی دار در تفاضل میانگین تونیسیته عضله چهار سر (0.0001(p< و گاستروسولئوس (0.0001(p< را در گروه مورد نسبت به کنترل نشان داد.

نتیجه گیری: نتایج این مطالعه، برخلاف دیدگاه های رایج، از موثر بودن تمرین های تقویتی عضلات اندام تحتانی در کاهش اسپاستیسیتی علاوه بر افزایش قدرت آن ها در مرحله مزمن توانبخشی بعد از سکته مغزی حمایت می کند.