مقایسه اثر بخشی داروهای کلوتریمازول، فلوکونازول و نیستاتین بر علیه گونه های کاندیدای جدا شده از واژینیت های کاندیدایی در محیط آزمایشگاه در شیراز 1387

زمینه و هدف: شیوع کاندیدیازیس واژن در مطالعات مختلف، 27%-4.8% گزارش شده است. در درمان واژینیت کاندیدایی، ترکیبات گروه آزول موضعی، از جمله کلوتریمازول، قابل دسترس ترین شیوه درمان است. مطالعه حاضر با هدف بررسی میزان حساسیت گونه های کاندیدا، نسبت به داروهای رایج در درمان واژینیت کاندیدیازیس نظیر فلوکونازول، کلوتریمازول و نیستاتین طراحی شده است.

مواد و روش ها: این مطالعه تجربی در مدت 7 ماه (پاییز 1386 لغایت بهار 1387)، بر روی 105 بیمار مبتلا به عفونت کاندیدایی انجام شده است. تفکیک گونه ها بر اساس آزمایش های جرم تیوب، کروم آگار و کلامیدوسپور صورت گرفت. از روش دیسک دیفیوژن جهت تعیین حساسیت دارویی استفاده شد. در پایان مرحله انکوباسیون، قطر هاله عدم رشد اطراف دیسک ها اندازه گیری و با یکدیگر مقایسه شدند.

یافته ها: گونه های شناسایی شده در آزمایش کروم آگار شامل کاندیدا آلبیکانس (66.6%)، کاندیدا گلابراتا و سایر غیر آلبیکانس ها (21.9%) کاندیدا تروپیکالیس (8.6%) و کاندیدا کروزیی (2.9%) بودند. نود و چهار درصد کل نمونه ها به داروی کلوتریمازول، 55% به داروی فلوکونازول و 99% به نیستاتین حساس بوده اند. هم چنین 43.8% از نمونه های کاندیدا آلبیکانس به داروی فلوکونازول حساس و 26% مقاوم بوده اند. در نوع غیر آلبیکانس18% به فلوکونازول مقاومت نشان دادند.

نتیجه گیری: با توجه به حساسیت بالای نیستاتین (99%) در مقایسه با کلوتریمازول و فلوکونازول در محیط آزمایشگاه نسبت به گونه های کاندیدای جدا شدهاز واژینیت های کاندیدایی، به نظر می رسد که نیستاتین می تواند در درمان واژینیت ناشی از انواع گونه های مقاوم کاندیدا مناسب باشد.