بررسی تأثیر پرخاشگری و خودپنداره بر روی پیشرفت تحصیلی دانش آموزان مدارس در مقطع دبیرستان

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر پرخاشگری و خودپنداره بر روی پیشرفت تحصیلی دانش آموزان مدارس در مقطع ابتدایی در شهرستان لردگان بود. روش انجام این پژوهش روش همبستگی توصیفی است. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی دانش آموزان پسر دبیرستان در شهرستان لردگان است. نمونه انتخاب برای این پژوهش تعداد 50 نفر از دانش آموزان پسر مقطع دبیرستان است که به روش تصادفی ساده انتخاب شده اند. به منظور جمع آوری اطلاعات و داده های پژوهش دو پرسشنامه پرخاشگری و خودپنداری در بین 50 نفر از دانش آموزان دبیرستان توزیع شد پرسشنامه های منبع کنترل راتر و پرخاشگری بطور همزمان در اختیار آزمودنی ها قرار گرفت. در رابطه با پرسشنامه منبع کنترل از آزمودنی خواسته شد، بین هر جفت سئوال یک ماده یکی را انتخاب کند و علامت بزند. واضح است این انتخاب بر اساس اعتماد عمیق و روشن آزمودنی خواهد بود. در رابطه با پرسشنامه پرخاشگری از آزمودنی ها خواسته شده که یکی از چهار گزینه را که به بهترین وجه ممکن با ویژگی های شخصیتی شان انطباق دارد با درج علامت در ستون مربوطه انتخاب کنند. با استفاده از نرم افزار  spssدر دو سطح توصیفی و استنباطی به تجزیه و تحلیل داده های بدست آمده پرداخته شده است. یافته های پژوهش نشان دادند که مقدار ضریب همبستگی بین پرخاشگری و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان 0.406 بدست آمد (0.406-(p= که این مقدار با درجه آزادی 49 در سطح (0.003(p< معنی دار می باشد به عبارت دیگر خودپنداره دانش آموزان پسر مقطع دبیرستان با پیشرفت تحصیلی آنان رابطه دارد.