نقش میانجیگر چشم انداز زمان در رابطه بین جهت گیری و باورهای مذهبی با امیدواری در زندگی دانشجویان

اهداف: چشم انداز زمان، فرآیند اساسی شناختی است که افراد دنیای مادی و اجتماعیشان را از این طریق ادراک، تفسیر و با آن تعامل برقرار می کنند و تأثیر توجه به گذشته، حال و آینده را در مورد رفتارهای انسان توصیف می کند چرا که افراد هنگام قضاوت، تصمیم گیری و عمل در رابطه با اهداف کوتاه مدت و بلند مدتشان، آن را به صورت ناهشیار اعمال می کنند. جهت گیری مذهبی احتمالاً با فراهم آوردن انگیزه و عزمی راسخ، چشم انداز زمان افراد و امیدواری را در آن ها شکل می دهد. هدف پژوهش حاضر تعیین نقش واسطه ای چشم انداز زمان در رابطه بین جهت گیری مذهبی و امیدواری بود. روش کار: روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری شامل تمام دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهر قدس در نیمسال تحصیلی دوم 1394-95 بود که از میان آن ها به روش نمونه برداری در دسترس 144 نفر انتخاب شدند و به پرسشنامه چشم انداز زیمباردو و بوید (1999)، مقیاس جهت گیری مذ بی آلپورت و راس (1950) و امید به زندگی میلر (1988) پاسخ دادند. داده های گردآوری شده با استفاده از روش مدل یابی معادلات ساختاری تحلیل شد. یافته ها: یافته ها نشان داد جهت گیری مذهبی درونی به صورت مثبت و مستقیم بر امیدواری اثر دارد. از بین ابعاد چشم انداز زمان بعد حال لذت گرایانه و آینده بر امیدواری اثر دارد. نتیجه گیری: جهت گیری مذهبی درونی به صورت غیرمستقیم و با میانجیگری چشم انداز زمان حال لذت گرایانه و آینده بر امیدواری اثر دارد.