تأملی در شعر و اندیشه مجیبی نِهی (نهبندانی)

در گنجینه پربار ادب پارسی، شاعران بزرگی را می توان یافت که گرچه در گذر ایام و فراز و فرودهای حیات بشری، آثار ارزشمند ایشان از بین رفته؛ اما همان مقدار اندک ابیات باقی مانده، نشانگر توانمندی و قدرت بیان و مبیّن ذوق غنی و طبع لطیفشان می باشد. "مولانا مجیبی نِهی" از این خیل است که با وجود مهجوری و مظلومی، بارقه های شعر و اندیشه اش تا روزگار ما هنوز جلوه گری می کند و می توان ضمن جستجو و تفحص در احوالات این سخنور نامی که در روزگار خویش صاحب سبک و نامی بوده است، به جایگاه حقیقی و سیر اندیشه و سخنش پی برده، با ذهن و زبان پخته و هنرمندانه اش آشنا شد. مجیبی شاعر قوالب و مضامین گوناگون است که اثر سیر آفاق و انفس به ویژه دوران سفرش به دیار هند و خاطرات خوش حاکمان و والیان ادب دوست و ادب پرور آن دیار و البته دلتنگی هایش برای وطن، در کلام او هویداست. در این پژوهش، نگاهی به آثار و افکار این شاعر بزرگ روزگار سبک هندی که تاکنون کمتر مورد اعتنا قرار گرفته؛ پرداخته می شود؛ باشد که تأمل در آثار بازمانده از این شاعر وارسته، انگیزه ای برای تحقیق های این چنینی در عرصه ی ادب رپارسی باشد.