بررسی زبان محاوره و زبان عامیانه در اشعار ملک الشعرای بهار

دیوان اشعار ملک الشعرای بهار که مهم ترین اثر اوست و در زمان حیات او به چاپ نرسید، حاوی واژه ها و اصطلاحات و تعبیرات عامیانه و محاوره ای فراوانی است. او علی رغم آگاهی از تحولات زمان و مقتضیات روزگارش در نوشته ها و آثار خود، با حفظ پایبندی به آداب و سنن کهن، به همان سبک و زبان و آهنگ گویندگان قدیم سخن می گوید. تمایل او به پیوند سبک جدید با اصول کهن موجب شده است تا او اندیشه ها و احساسات و حوادث و اتفاقات جدید را در قوالب قدیمی بیان کند. کاربرد فراوان عناصر مربوط به زبان عامیانه و محاوره در دیوان اشعار او موجب شده است تا این اثر به لحاظ دارا بودن شاخصه های زبان عامیانه، بسیار مورد توجه باشد. دیوان اشعار او به دلیل کاربرد وافر زبان عامیانه در سطوح مختلف زبان، اعم از واژه ها و ترکیبات عوامانه و محاوره ای، ضرب المثل ها و کنایه های عامیانه و اصطلاحات و واژه های جدید و روزمرهی معاصر، قابل اهمیت است. پژوهش حاضر به منظور آشنایی با واژه ها و ترکیبات و اصطلاحات عامیانه در دیوان اشعار ملک الشعرای بهار با روش توصیفی تحلیلی نگاشته شده است.