ارزیابی اثرات طرح های ترافیکی بر کیفیت زندگی در محلات بلافصل اجرای طرح (مطالعه موردی: محله یوسف آباد، تهران)

در سال های اخیر کیفیت زندگی به عنوان مهم ترین معیار تعیین مطلوبیت سکونت در شهرها مطرح می شود. بافت میانی سطح قابل توجهی از کل بافت شهری تهران را به خود اختصاص داده است. عدم توجه به معیارهای کیفیت زندگی در برنامه های کلان شهر تهران می تواند به افول مطلوبیت کلی و تمایل به سکونت در این مناطق و دچار شدن بافت میانی به سرنوشتی مشابهه بافت های تاریخی و فرسوده منجر شود. طرح های ترافیکی از جمله طرح ممنوعیت تردد و طرح زوج یا فرد بخش عمدهای از این بافت ها را در برگرفته است. این طرح ها ضمن مزایای کلی برای شهر تهران اثرات متفاوتی را در مقیاس محلی برجای گذارده است. این پژوهش در تلاش است اثرات طرح های ممنوعیت تردد بر کیفیت زندگی در مقیاس محلی و مشخصاً محله ی یوسف آباد از بافت میانی منطقه 6 تهران را ارزیابی نماید. روش تحقیق توصیفی –تحلیلی و پژوهش از دسته تحقیقات کاربردی است. روش جمع آوری داده ها میدانی و با کمک ابزار پرسشنامه است. براساس فرمول کوکران 381 پرسشنامه تکمیل گردید و برای تحلیل داده ها از نرم افزار spss استفاده می شود. نتایج تحلیل نشان می دهد میانگین نظرات در بخش های مختلف محله بنابه فاصله با محدوده شروع محدودیت تردد متفاوت است. در کل محله، از میان 11 معیار منتخب مرتبط با کیفیت زندگی، تنها در دو معیار دسترسی به فضای پارک حاشیه ای و تاثیر ذهنی نسبت به رضایت سکونت، طرح زوج و فرد و ممنوعیت تردد اثر منفی داشته است.