تعیین درصد بهینه قیر و اصلاح کننده برای مخلوط آسفالت متخلخل با استفاده از روش طرح مرکب مرکزی تجربی

مخلوط آسفالتی با دانه بندی باز یا آسفالت متخلخل به طور گسترده به عنوان یک پوشش نازک و یا یک لایه آسفالتی محافظ به منظور کاهش سروصدای ترافیک استفاده می شود. با اینحال، استفاده از این نوع رویه به عنوان یکلایه آسفالتی نتایج مختلفی داشته است. عملکرد مختلف مخلوط آسفالتی با دانه بندی باز با توجه به طرح های اختلاط مختلف و هم چنین شرایط متفاوت محیطی و ترافیک تغییر می کند. به طور کلی، در طرح اختلاط این نوع مخلوط ها، از روش یک عامل در یک زمان برای تعیین مقدار قیر بهینه استفاده می شود. از طرفی، استفاده از اصلاح کننده ها در مخلوط های آسفالتی با دانه بندی باز به منظور بهبود خواص فیزیکی و عملکردی، روش طراحی این نوع از مخلوط آسفالتی را پیچیده تر می کند. روش یک عامل- در یک زمان اغلب نیاز به تعداد زیادی آزمایش داشته و اندرکنش بین متغیرها (درصد وزنی قیر مخلوط آسفالتی در مقابل مقدار افزودنی) را نادیده می گیرد. در این مطالعه، روش طرح مرکب مرکزی تجربی برای بهینه سازی تعدادی از آزمایش های مورد استفاده در تعیین درصد بهینه قیر و اصلاح کننده در مخلوط آسفالتی متخلخل مورداستفاده قرار گرفته است. نتایج حاصل از این روش نشان داد، افزودن نزدیک به 6.98 درصد گیلسونایت باتوجه به نتایج آزمایش کانتبرو، باعث بهبود چسبندگی بین قیر و سنگدانه شده و مقادیر بیشتر باعث کاهش چسبندگی می شود. هم نین نتایج نشان داد که طرح مرکب مرکزی می تواند به عنوان یک روش مؤثر برای فرایند طراحی مخلوط آسفالتی با دانه بندی باز استفاده شود.