تزئینات معماری اسلامی در دوره صفوی

معماری اسلامی بعنوان یکی از موفق ترین شیوه های معماری در تاریخ معماری جهان قابل بازشناسی است، معماری اسلامی شیوه ای از معماری می باشد که تحت تأثیر فرهنگ اسلامی بوجود آمده و همان گونه که از نام آن نیز بر می آید این گونه از معماری شامل معماری گستره ای از جهان اسلام می شود که معماری این کشورها تحت تأثیر ایدئولوژی اسلام دارای برخی ویژگی های مشترک شده اند. بدون شک یکی از درخشان ترین دوره های هنری ایران پس از اسلام دوره صفوی می باشد، معماری ایرانی در دوره اسلامی پیش از دوره معاصر به چهار سبک خراسانی، رازی، آذری و اصفهانی تقسیم می گردد که به سبک یا شیوه معماری دوره صفوی سبک اصفهانی نیز اطلاق می گردد و دوره حکومت شاه عباس صفوی دوره طلایی سبک اصفهانی محسوب می گردد. شکوه و زیبایی معماری ایران به ویژه در دوره اسلامی، به تزئین و آرایش آن وابسته بوده است. هنرهای والای اسلامی از هنرهای تزئینی و کاربردی گرفته تا احداث بزرگ ترین بن اهای مذهبی اهمیت و اعتبار ویژه ای داشته است. تزئیناتی چون آینه کاری، آجرکاری، گچ بری، کاشی کاری، حجاری، منبت کاری و نقاشی در سراسر دوران اسلامی رواج داشته و در هر دوره ای با توجه به امکانات آن روزگاران پیشرفت کرده است از این رو حد اعلای این تزئینات را می توان در بناهای دوره صفوی مشاهده کرد. طی پژوهش حاضر به بررسی تزئینات و آرایه های دوره صفوی خواهیم پرداخت و روش تحقیق بلحاظ هدف کاربردی و ماهیت روش تاریخی-توصیفی خواهد بود، هم چنین اطلاعات مورد نیاز از طریق مطالعات کتاب خانه ای و منابع موجود جمع آوری شده است.