اثربخشی امید درمانی گروهی در افسردگی، همدلی عاطفی و خودکارآمدی زنان مبتلا به اختلال خواب

هدف از این پژوهش مطالعه اثربخشی امید درمانی گروهی در افسردگی، همدلی عاطفی و خودکارآمدی زنان مبتلا به اختلال خواب بود. جمعیت نمونه شامل 30 نفر از زنان مبتلا به اختلال خواب ساکن شهر رشت در سال 1395 بودند که با روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب و به صورت گمارش تصادفی به دو گروه آزمایش و گروه کنترل تقسیم گردید (حجم نمونه برای هر گروه 15 نفر تعیین شد). سپس فقط گروه آزمایش به مدت هشت جلسه و هر جلسه 90 دقیقه تحت آموزش قرار گرفتند. در طول دوره مداخله برای گروه های آزمایش، گروه کنترل هیچ گونه مداخله ای دربافت نکردند. برای جمع آوری داده ها با استفاده از روش نیمه آزمایشی از پرسشنامه های بسته آموزشی امید درمانی اشنایدر (1994)، افسردگی بک، همدلی عاطفی جیمز و همکاران (1998) و خودکارآمدی شرر و آدامز استفاده شدو هم چنین برای تحلیل داده ها از میانگین و انحراف استاندارد و در سطح استنباطی از آمار پارامتریک پارامتریک تحلیل واریانس مانکوا استفاده شد. یافته های تحقیق نشان داد که آموزش امید درمانی در کاهش افسردگی زنان مبتلا به اختلال خواب مؤثر است. آموزش امید درمانی در افزایش همدلی عاطفی زنان مبتلا به اختلال خواب مؤثر است. آموزش امید درمانی بر کاهش افسردگی زنان مبتلا به اختلال خواب مؤثر است.