مقایسه ی اثربخشی پروتکل های اعمال تحریک الکتریکی مستقیم فرا جمجمه ای (tdcs) به صورت دو موضعی همزمان یک نیمکره ای و روش مرسوم به همراه تمرینات شناختی مبتنی بر تکالیف کامپیوتری در ارتقای بازداری پاسخ

مقدمه: پژوهش های قبلی نشان دادند که اعمال tdcs به صورت آنودال می تواند سبب افزایش اثربخشی پروتکل های توانبخشی و تمرینات شناختی در کارکردهای مختلف شناختی گردد. از طرف دیگر پژوهش های اخیر حاکی از این است که اعمال tdcs صورت دو موضعی همزمان یک نیمکره ای تحریک پذیری قشری-نخاعی را افزایش داده و چنین افزایشی نسبت به روش مرسوم با تحریک بر روی یک ناحیه دوام بیش تری می یابد. پژوهش حاضر، با هدف مقایسه ی اثربخشی پروتکل های اعمال tdcs  به صورت دو موضعی همزمان یک نیمکره ای و اعمال tdcs  به روش مرسوم  به همراه تمرینات شناختی بر بهبود بازداری پاسخ افراد عادی انجام شد.

 روش: بدین منظور 21 آزمودنی (11 مرد و 10 زن) به روش نمونه گیری در دسترس در گستره ی سنی 20 تا 30 سال انتخاب شدند. آزمودنی ها به صورت تصادفی به دو گروه آزمایشی شامل گروه نخست به صورت اعمال tdcs آنودال دو موضعی همزمان یک نیمکره ای بر روی نواحی m1 و dlpfc و گروه دوم به صورت اعمال tdcs بر روی ناحیه ی dlpfc چپ وهم چنین گروه کنترل همراه با اعمال tdcs به صورت تصنعی تخصیص داده شدند. تحریک الکتریکی مستقیم فرا جمجمه ای (tdcs) با شدت جریان 0.3 میلی آمپر و به صورت مستقیم به مدت 30 دقیقه در طی 4 جلسه اعمال گردد. کلیه ی آزمودنی ها، پس از اعمال تحریک در هر جلسه، تکلیف استاپ سیگنال را اجرا نمودند. جلسه ی پنجم به منظور پیگیری اثربخشی مداخلات انجام شده، 24 ساعت پس از پایان اعمال tdcs، آزمودنی ها به طور مجدد مورد ارزیابی قرار گرفتند.

 نتایج: نتایج بدست آمده با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر نشان داد، گروه همراه با اعمال tdcs آنودال دو موضعی همزمان یک نیمکره ای به همراه اجرای تمرینات شناختی، تفاوت معناداری را در مقایسه با روش تحریکی مرسوم و گروه کنترل در اجرای تکلیف بازداری پاسخ از خود نشان دادند (0.05(p=.

بحث و نتیجه گیری: نتایج بدست آمده نشان می دهد اعمال tdcs آنودال دو موضعی همزمان یک نیمکره ای می تواند از طریق افزایش تحریک پذیری قشری، اثربخشی تمرینات شناختی را ا فزایش دهد. شاید بتوان دلیل چنین یافته ای را تعاملات کارکردی و عصبی میان نواحی m1 و dlpfc که در مطالعات پیشین نشان داده شده است، دانست. این پروتکل می تواند در غنی تر ساختن برنامه های توانبخشی جمعیت های بالینی هم چون افراد دچار بیش فعالی و اختلالات حرکتی هم چون پارکینسون مورد استفاده قرار گیرد.