معنادرمانی (لوگوتراپی) در نیایش های عطار نیشابوری

عطار نیشابوری، از جمله عارفان، سخن سرایان برجسته و نابغه زبان فارسی است که از شگرد نیایش برای بیان آموزه های اخلاقی و عرفانی خود سود می جوید و بسیاری از تعالیم والای خویش را در خلال این نیایش ها طرح و به مخاطبان خویش به طور مستقیم و غیرمستقیم القا می کند. این نیایش ها، ویژگی های خاصی دارند که شاید بتوان مهم ترین ویژگی آن ها را امید بخشی و معنادهی به زندگی از طریق اتصال با خداوند قدرتمند لایزال است که می تواند بر رنج ها و تنهایی های بشر، مرهمی باشند. این پژوهش به شیوه تحلیل محتوای کیفی به بررسی نیایش های عطار پرداخته است که از رهاورد این تحلیل ها دریافته می شود که از جمله کارکردهای مهم دعا در مثنوی های عطار، القای امید به زندگی در این جهان است که در پرتو درکی ژرف از عشق به خداوند طرح می شود. هم چنین دوری از سرگردانی و پوچی و ترسیم چشم اندازی زیبا از جهان باقی که پاسخی آشکار به نیاز جاودانگی و کمال طلبی روح انسان است. از آن جا که یکی از مظاهر زندگی و باورها و کنش های دینی معتقدان به ادیان ابراهیمی، نیایش است؛ شناخت و خواندن نیایش های عرفانی متونی چون مثنوی های عطار، در حکم مراقبه های درمانگرانه و سبب آرامش روانی افراد خواهد شد.