مشق نیلوفرهای قرن

در این جستار در ابتدا به بررسی آثار شکوهمندی از ادبیات فارسی معاصر به قلم چند نیلوفر قرن پرداختیم و سپس بر روی اشعار بانوی شعر، پروین اعتصامی و شاعر کوچه، فریدون مشیری تمرکز کردیم. همیشه برای من سوال بوده است که چگونه دختری جوان و شاعر بر آن شده است که مضامین و مصادیق این چنینی بیان کند، به هر حال همیشه آرزو می کردم که در گوشه ای کوچکی از زندگی این شاعر نامی می بودم و به عنوان دوست، همسایه و یا همکلاسی حرکات و رفتارش را به نظاره می نشستم منی که قلم در دستم عاجز است، ببینم شاعری از جنس خودم را که این گونه قلم را حکم رانی می کند و به نظاره بنشینم یک انسان واقعی را که با طبع فراوان مشکلات اجتماعی_سیاسی و احساس دل خود را به نرمی و وضوح به شیوه های «نظم و نثر» بیان می کند. شناخته شده ترین شعر عاشقانه ی ادبیات ایران «کوچه» چندان زیاد خوانده شده که نام فریدون مشیری و نام کوچه حسی یکسان بر می انگیزد کوچه راهی است که هر انسانی در خیال خویش رویداد عاشقانه ای را در ذهن خود کشیده است. در «کوچه» واگویه های یک عاشق از یک رویداد عشقی با «معشوقی از دست رفته» شنیده می شود. بیش ترین جلوه عشق ورزی در اشعار مشیری، پیرامون عواطف اجتماعی بوده است. او همه مفاهیم اجتماعی، از جمله دوستی ها، دشمنی ها، مهر، محبت، عدالت، حقوق مساوی، احترام متقابل، آشتی، تخریب محیط زیست و... را با محور عشق پیوند می زند. دریغ و حسرت این دو بزرگوار از فقدان انسانیت در جامعه خشن امروز است. این حق را هم به آن دو می دهیم که در بیان این ارزش های گم شده، قطره اشکی که از دیده می ریزند، دور از تعقید و تصنع های ادبیانه در شعرشان منعکس شود.