طبیعت در آثار جبران و سپهری

طبیعت همواره الهام بخش شاعران و نویسندگان می باشد. آن ها هنگام احساس غم و اندوه به طبیعت پناه می برند چرا که در آنجا سادگی، آرامش و سکوت حکمفرماست. شاعران با الهام از زیبایی های طبیعت سرود هستی سرمی دهند و در اسرار آن می اندیشند، چون قرآن کریم نیز در آیات مختلف ما را به اندیشیدن در طبیعت از جمله درباره آسمان، زمین، کوه ها و دشت ها فرا می خواند. جبران و سپهری نیز به طبیعت عشق می ورزیدند آن را وجودی زنده، متحد و قائم به ذات می دانستند که تمام اجزای آن به طور منظم پیوندی ناگسستنی با یکدیگر دارند. طبیعت در آثار این دو شاعر جای وسیعی را در برگرفته و بخش اعظم آثارشان به طبیعت و عناصرآن هم چون زمین، باران، جنگل، باد و ... اختصاص یافته. این دو شاعر با طبیعت مأنوس شده و با آن راز و دل می گفتند و حقایق زندگی را با آن درمیان می گذاشتند و اسرار هستی را از زبان آن ها می سرودند. آن ها از ظلم و ستم انسان به طبیعت می نالیدند و متعقد بودند که طبیعت پاک و طاهر می باشد و هیچ فساد و شری در آن نیست و همه عناصر آن خیر و نعمت می باشد، به عقیده آنان طبیعت تجلی گاه و آیینه ی وجود ذات اقدس الهی می باشد و انسان را ازتخریب و دخل و تصرف درآن منع می کردند. جبران از زبان گل ها نکات اخلاقی را متذکر می شود و طبیعت در مجموعه ی صدای پای آب، درون مایه شعر سپهری می باشد.