بررسی اندیشه ی جاودانگی با نگاهی به چند مقوله ی روایی از شاهنامه

میل به جاودانگی، اندیشه ای است جهان شمول که همواره ذهن بشر را به خود مشغول داشته است؛ تمام تلاش ها، حرکت ها، جنگ ها و تنش ها به طور آگاهانه یا ناآگاهانه برای وصول به این امر است؛ جایی که انسان بر می خیزد و بر می خیزاند تا تمام نشود. راهکارهای مهم برای جاودانگی و جاودانه ماندن در شاهنامه، یگانگی با نمونه های آغازین خود، خردورزی، معناگرایی، عشق و دیگر خواهی به عنوان تجلی بارز آن است که در بسیاری از آثار ادبی دیده می شوند؛ به تناسبی که قهرمان با اوصاف نیک و ارزش های والای انسانی هماهنگ است، راه به جاودانگی و به بیانی دیگر رستگاری دارد. این مسأله در آثار غنایی و عارفانه چهره ی خود را به روشنی و به کمال نشان می دهد. اما شاهنامه نیز که روایتی از قهرمانان جاودانه و نیک سرشت آزادی و آزادگی است، به گونه ای پنهان همین اندیشه را بیان می کند. در این گفتار سعی می شود که جلوه های اندیشه ی جاودانگی و عوامل دستیابی به آن در چند روایت از شاهنامه به عنوان ا ثری با نام و سراینده ی جاویدان که ایران کهن را برای ایرانیان و تاریخ جاودانه می سازد، بررسی شود.