اثربخشی شفقت درمانی مبتنی بر بخشش بر بهباشی زنان مطلقه

هدف: روش های درمانی مختلفی برای کاهش اثرات سوء پس از طلاق مانند عزت نفس تخریب شده، اعتماد از دست رفته وجود دارد هدف از مطالعه حاضر اثر بخشی شفقت درمانی مبتنی بر بخشش بر بهباشی زنان مطلقه بود. روش: پژوهش حاضر کاربردی به روش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون پس آزمون با گروه گواه می باشد، جامعه آماری را کلیه زنان مطلقه تحت پوشش کمیته امداد شهر کارون تشکیل می دادند که 20 نفر از زنان مطلقه ای که به دفتر مشاوره کمیته امداد مراجعه کرده بودند، به عنوان نمونه با روش نمونه گیری در دسترس، از میان آنان انتخاب شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه بهباشی ذهنی کییز (2003) بوده و پکیج آموزشی شفقت درمانی مبتنی بر بخشش برای گروه مداخله آموزش داده شد. یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس تک متغیره نشان داد، بین نمرات بهباشی گروه شفقت درمانی مبتنی بر بخشش و گواه در مرحله پس آزمون با نسبت 88.831=f با درجه آزادی 1 و 17 در سطح 0.0001p< تفاوت معناداری وجود دارد. بنابراین شفقت درمانی مبتنی بر بخشش موجب افزایش بهباشی شده است. نتیجه گیری: از میان شیوه های درمانی مثبت نگر متعددی که وجود دارد، شفقت به خود و بخشش به دلیل تاثیری که بر بهباشی هیجانی، روان شناختی و اجتماعی دارد موجب بهبود و افزایش بهباشی زنان مطلقه می شوند.