رضا در رساله ی قشیریه با نگاهی به نظریه ی گادامر

یکی از اطلاحات مهم عرفانی، مفهوم رضا می باشد که جزء بالاترین مقامات و احوال در سیر و سلوک به شمار می رود. و در برخی از آ یات قرآن نیز بدان اشاره شده است، و عرفا با توجه به آیات و روایات موجود در این زمینه، به تأویل مفهوم رضا پرداخته اند. و البته هر کدام با تفکر و طریقه ی عرفانی خاص خویش معنایی تازه و فهمی جدید از آن ارائه نموده اند. در این پژوهش سعی بر آن است تا به بررسی گستردگی مفهوم رضا و نحوه به وجود آمدن تأویلات متفاوت آن پرداخته شود. با توجه به این که رساله ی قشر یه یکی از قدیمی ترین و مهم ترین کتب عرفانی می باشد مبنای تحقیق قرار گرفته است. نگارندگان پژوهش حاضر بر این باورند که مفاهیم متعددی که برای مفهوم رضا به وجود آمده است به دلیل تفاوت در تاریخ، فرهنگ، موقعیت جغرافیایی و مشرب عرفانی خاصی است که هر کدام از عرفا داشته اند. و این فرضیه خویش را با معیارهای نظر یه ی هرمنوتیک فلسفی گادامر مورد تبیین و بررسی قرار داده اند.