بررسی و تحلیل آرمان های عرفان و نقش آن در برقراری اتحاد، صلح و همزیستی مسالمت آمیز بشر

عرفان، جهان شمول ترین تفسیر اسلام است و به همین دلیل در امریکا و چین و هر نقطه دیگری از جهان در میان همه انسان ها اعم از سیاه و سفید مخاطب می یابد و آن ها را تحت تاثیر قرار می دهد. عرفان انسانیت انسان و ساختار وجودی او را اهمیت می دهد نه جامه هایی که بعدها بر تن انسان پوشانده اند مانند پاکستانی بودن، ایرانی بودن یا اهل حبشه بودن. عرفان مولود دوره رفاه و ایمنی نیست. بلکه زاییده عصر تا ایمنی ها، سنگ دلی ها، آشفتگی ها، کشتارها، نا به سامانی ها و بی ضابطه گی های در روابط انسانی است و لذا عرفان رویای طلایی صلح در دوره خشونت و جنگ است. تمام تلاش عرفان این است که «من» شما را تبدیل به «من» دیگر کند. خویشتن شناسی انسان به معنوی یک حقیقت هدف عرفان است و در طول زمان از زمان آدم (ع) تاکنون ادامه داشته است. البته فرم تغییر می کند. تفاوت رفتار در حضرت ابراهیم (ع) حضرت موسی (ع) و پیامبر عظیم الشان اسلام (ص) نیز به همین دلیل است. تحقیق حاضر مبین این است که هیچ فرقه ای به مانند عارفان به فکر مردم نبوده اند زیرا هر فرقه ای طرفداران خود را بر حق و راه راست می پنداشتند و فرقه دیگر و طرفداران آن را نجس و معلول و بر باطل. تنها صوفیان که با همه بشریت صلح و آشتی داشتند و بیش از دیانت و مذهب، دنبال انسانیت می گشتند و الان در جهان حاضر مردمان، دغدغه فطری و روحی شگفت انگیزی برای سیر و سلوک عرفانی حقیقی دارند و آن را ورود به نوعی انسانیت می دانند. بدین طریق از صلح و آشتی پاسداری کرده و بهزیستی و همزیستی را آرزومندند.