نقش پتاسیم در فیزیولوژی پس از برداشت محصولات باغبانی

پتاسیم یکی از مهم ترین عناصر غذایی برای گیاهان است و بعد از نیتروژن در ردیف دوم قرار دارد. این عنصر نقش مهمی در تامین رشد، کاهش اثرات منفی ناشی از تنش ها، افزایش عملکرد و بهبود کیفی محصول، از جمله طول دوره انبارمانی، بازارپسندی و ارزش اقتصادی آن دارد. بسیاری از فرآیندهای فیزیولوژی گیاهی از جمله فعالیت بسیاری از آنزیم ها، جذب اسمزی آب و ایجاد فشار تورژسانس سلول برای رشد و نمو و باز و بسته شدن روزنه ها تحت تاثیر پتاسیم قرار می گیرد. پتاسیم در خاک به چهار شکل وجود دارد: محلول (1 تا 2 درصد)، تبادلی، غیرتبادلی یا تثبیت شده (1 تا 10 درصد) و پتاسیم ساختمانی یا اسکلتی (90 تا 98 درصد) پتاسیم محلول شکلی از پتاسیم خاک می باشد که مستقیماً توسط گیاهان و میکروب ها قابل جذب می باشد و بیش تر از بقیه شکل ها در معرض آبشویی قرار دارد. جذب پتاسیم در خاک تحت تاثیر فرآیندهای مختلف فیزیکی، شیمیایی و بیولوژیکی می باشد. یکی از عواملی که باعث کاهش جدی پتاسیم قابل استفاده در خاک می شود تثبیت پتاسیم است. اگر چه پتاسیم های محلولی و تبادلی به عنوان دو شکل قاب جذب برای گیاه تلقی می شوند، مطالعات و تحقیقات انجام شده نشان می دهد که دو شکل پتاسیم تثبیت شده و ساختاری نیز می توانند در تامین پتاسیم مورد نیاز گیاه نقش داشته باشند. پتاسیم در بهبود کیفیت محصولات کشاورزی جایگاه ویژه ای را به خود اختصاص داده است و به عنصر کیفیت معروف شده است. پتاسیم نقش مهمی بر رشد و نمو و تولید گیاهان ایفا می کند و می تواند در بهبود عملکرد و ویژگی های کمی و کیفی محصولات باغبانی از لحاظ اندازه، وزن، رنگ، سفتی، مواد جامد محلول، ویتامین ث، اسید کل و آنتی اکسیدان های میوه موثر باشد.