استفاده از بینش منطقه ای و طراحی روستایی، راهکاری جهت پیشگیری از حاشیه نشینی شهری (مطالعه موردی: شهر کرمانشاه)

پدیدهی حاشیه نشینی که امروزه در بسیاری شهرهای بزرگ دیده می شود، با مشکلات گسترده، به معضلی برای شهرهای درحال توسعه، تبدیل شده است؛ بنابراین نیازمند اقداماتی نه تنها برای بهبود وضع موجود، بلکه توقف روند رشد آن و پیشگیری از ایجاد محلات حاشیه نشین جدید است. بدین منظور، پژوهش حاضر رویکرد پیش گیرانه را برگزیده است که به مبدأ حاشیه نشینی توجه داشته و از آن جا که بسیاری از محلات حاشیه نشین به لحاظ کالبدی، روستاهایی بوده اند که با رشد افقی شهر بلعیده شده اند، روستاهای حاشیه شهر در رویکرد پیشگیرانه اهمیت می یابند و با بینش منطقه ای، طراحی روستایی به عنوان روش مناسبی برای برخورد با این روستاها معرفی می شود. طراحی روستایی با بهره گیری از مبانی طراحی مشارکتی، سبب تثبیت حیات روستا و پیشگیری از مهاجرت یا پیوستن کالبدی روستا به شهر می شود. این پژوهش به شیوه تحلیل محتوا به تدوین مبانی نظری و سپس تطبیق آن با نمونه مطالعاتی که شهر کرمانشاه است، پرداخته و با بررسی روند رشد شهر و موقعیت و پیشینه محلات حاشیه نشین شهر، محدوده های پرخطر به لحاظ پذیرندگی حاشیه نشینی را شناسایی نموده و روستای بیجانه را به دلیل اصالت کالبدی و احتماعی برای هدف طراحی روستایی معرفی می نماید.