بررسی مخاطرات زمین شناسی مهندسی و رفتار مسیر تونل در حفاری مکانیزه (مطالعه موردی قطعه شمالی جنوبی خط 7 متروی تهران)

یکی از مهم ترین مسائل در تونل سازی مکانیزه شهری، بررسی مخاطرات زمین شناسی مهندسی و رفتارمسیر تونل است. شرایط زمین شناسی و ژئوتکنیک بستر و نوع واحدهای تشکیل دهنده مسیر، تغییرات لایه ها، میزان سطح آب زیرزمینی، انواع مخاطرات زمین شناسی مهندسی و غیره موارد مهمی هستند که بر نحوه عملکرد ماشین و نوع تجهیزات لازم جهت اجرای تونل ها مؤثر می باشند. در مقاله حاضر ابتدا کلیه مخاطرات زمین شناسی مهندسی مسیر در پروژه خط 7 متروی تهران بررسی گردید. بررسی ها نشان می دهد که مهم ترین خطرات بالقوه زمین شناسی مهندسی که در رابطه با سازه های زیرزمینی در مناطق شهری میت وان تصور کرد شامل، خطر روانگرایی خاک، برخورد با لایه های سست و زون های خرد شده، وجود بولدر و قطعات سنگی بزرگ، آب زیرزمینی می باشند. نهایتاً با توجه به بالا بودن تراز آب در مسیر تونل، استفاده از سپرهای بسته ضروری می باشد. با توجه به اینکه قسمت عمده مسیر را ذرات ریزدانه دربر گرفته است، استفاده از ماشین های epb-tbm، از نظر اقتصادی به صرفه خواهد بود با توجه در نظر گرفتن کلیه مخاطرات محتمل در پروژه و با ارزیابی واحدهای خاکی و تقسیم آن به پنج ناحیه، چگونگی قرار گرفتن ذرات ریزدانه و درشت دانه درمسیر تونل و تراز آب های زیرزمینی بررسی شده است. تفکیک صحیح واحدهای خاکی بسیار حائز اهمیت می باشد برای اینکه این واحدها مبنای اطلاعات دیگری بوده و تاثیر قابل توجهی بر روی نتایج سینه کار، مخاطرات محتمل و بهسازی خاک دارد. در نهایت با استفاده از ابزارهای بهسازی خاک (فوم و پلی مر و آب) تلاش شدتا رفتار مسیر تونل مناسب عملکرد ماشین حفاری مکانیزه epb شود.