مهم ترین رویکرد به بومیکردن نظام مند آپارتمان سازی تهران طی دهه های 1320 و 1330

پس از جنگ دوم جهانی در تهران به دلیل افزایش جمعیت تمایل به ساختن ساختمان های آپارتمانی زیاد شد و آپارتمان سازی رونق گرفت و کمکم مفهوم سنتی ساختمان به نگاهی کارکردی متمایل شد. افزایش تقاضا در آپارتمانسازی و نبودن نظارت درست و غیرمتخصص بودن سازندگان آپارتمان ها اندک اندک سیستم شهرسازی را به هم ریخت و چهرۀ شهرها و مخصوصاً تهران را از هماهنگی خارج کرد. با نگاهی به آپارتمان های قدیمی و جدید بخش خصوصی تهران هیچ نظام مشخصی را نمی توان در آن ها پیدا کرد. فقط در یک مورد در اطراف خیابان انقلاب هنوز ساختمان هایی با سبکی نزدیک به آرت نوو و آرت دکو از دهه های 1320 و 1330 باقی مانده اند که بیانگر انسجامی فکری و نزدیک به سنت های خانه نشینی ما هستند. شناخته شده ترین معماران این ساختمان ها وارطان هوانسیان است. هدف این مقاله در تبیین این موضوع است که تلاش گسترده و منسجمی که وارطان و پیروانش در آپارتمان سازی و در مفهوم کلیتر، شهرسازی، در تهران کردند، دیگر به آن گستردگی و انسجام توسط هیچ معماری و تحت تأثیر هیچ سبک یا جریان فکری خاصی رخ نداد.