سنجش و هماهنگ سازی و ارتقا ابعاد تاب آوری در بافت های فرسوده شهری با بهره گیری از روش anp نمونه موردی: مرکز شهر اهواز

محیط سکونت با کیفیت، پشتیبان انواع فعالیت های انسانی است. رشد سریع شهر نشینی در چند دهه اخیر موجب افول ارزش های این محیط ها در بافت های قدیمی درون شهرها شده است، به گونه ای که نگرانی زیادی در این مورد وجو دارد که اگر بحرانی پیش بیاید چه سرنوشتی در انتظار این بافت ها و مردم ان است. بافت مرکزی شهر اهواز یکی از این بافت ها می باشد که از لحاظ ابعاد مختلف زیست محیطی در خطر است. هدف این مقاله بررسی و سنجش و مقایسه چهار بعد اقتصادی، اجتماعی، کالبدی، نهادی بافت از نظر تاب اوری می باشد. به همین خاطر ابتدا به بررسی ابعاد تاب اوری پرداخته شده سپس با بهره گیری از روش anp به سنجش هر کدام از ابعد پرداخته شده و در نهایت میزان تاب اوری هر کدام از ابعاد به دست امده و به مقایسه ان ها در نتیجه گیری پرداخته شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد که بافت مرکزی شهر اهواز به لحاظ تاب اوری وضعیت نامطلوبی دارد که در این میان بعد اجتماعی نسبت به سایر ابعاد در وضعیت بدتری قرار دارد. در نهایت برای هماهنگ سازی و یک تراز کردن ابعاد تاب اوری که ضربه کمتری را در صورت بروز بحران به بافت می زند پیشنهاداتی ارایه شده است.