نگاهی به معماری خاکی با رویکرد انرژی های نو

خاک، بخش عمده ای از مصالح ساخت و ساز در معماری جهان را تشکیل می دهد و بیش ترین و در دسترس ترین مصالح در این زمینه محسوب می شود. فراوانی، همسازی با محیط، سازگاری با محیط زیست و همین طور صرفه جویی در منابع انرژی طی مراحل تولید، ساخت و نیز نگهداری و مرمت، از مهم ترین ویژگی های خاک است که امروز دنیای معماری را متوجه خود نموده و پیش بینی می شود در آینده به مصالح غالب ساخت و ساز در کشورهایی که این قابلیت در آن ها وجود دارد، تبدیل شود. روش های نوینی در اجرای معماری با خاک امروزه در دنیا شناسایی شده و کار بر این روش ها کماکان ادامه دارد. عموم این روش ها مبتنی بر بازشناسی، ارتقاء و توسعه روش های سنتی موجود در کشورهایی صاحب سابقه در این زمینه می باشد. این مقاله به طور مشخص به معرفی و نقد (ذکر معایب و محاسن) روش های اجرای ساختمان با خاک می پردازد. محصول معماری تولید شده با این روش ها همخوانی و قرابت زیادی با زمینه های مختلف بستری که در آن شکل گرفته دارند و از منظر تعاریف ارائه شده در خصوص معماری تجدید پذیر (انرژی نو)، گونه ای از این نوع معماری محسوب می شوند. بنابراین رونق معماری خاک در دوره معاصر و تمرکز دوباره بدنه دانشگاهی بر این معماری، در این مقاله تحت عنوان رجعت دوباره به معماری خاک مورد بحث قرار گرفته است. در این مسیر مقاله با تبیین جایگاه کنونی معماری خاک به این سوال پا سخ می دهد که اساساً رجعت به معماری خاک امروزه با چه روش و تکنیک های مطرحی در دنیا پی گرفته می شود و این تکنیک ها چه ویژگی ها، تشابهات و الزاماتی با یکدیگر دارند. در مرحله بعد این معماری چه نسبتی با معماری با انرژی تجدید پذیر که از گفتمان های روز معماری دنیا است، دارد. روش تحقیق این مقاله تحلیلی – توصیفی بوده و نحوه جمع آوری اطلاعات بر اساس مطالعات کتابخانه ای می باشد.