بررسی نواحی شهری و میزان تاب آوری در برابر زلزله و ارائه راهکارها در زمینه کاربری های شهری (نمونه موردی: شهرستان الشتر)

شهرها به عنوان پیچیده ترین ساخته دست بشر با ریسک گسترده ای هم به دلیل محدوده وسیعی از مخاطرات و هم به دلیلی آسیب پذیری چندگانه شان مواجه هستند. تاب اوری شهرها با توجه به مخاطرات بدین مفهوم است که شهر قادر به ایستادگی در برابر مخاطرات شدید طبیعی بدون صدمه دیدن از تلفات مخرب و خسارات، یا از دست دادن قدرت تولدی یا کیفیت زندگی باشد در حالی که کمک زیادی از خارج از جامعه دریافت نکند. پژوهش حاضر با هدف بررسی وضعیت کاربری اراضی شهر در رابطه با تاب آوری شهر مقابل مخاطرات محیطی (زلزله) شکل گرفته است. روش تحقیق حاضر بر اساس هدف «کاربردی-توسعه ای» و بر اساس ماهیت از نوع «توصیفی- تحلیلی» و از نظر زمانی مقطعی می باشد. جامعه آماری پژوهش به دو بخش کالبدی (شهر الشتر) و انسانی (شهروندان الشتری و متخصصان) تقسیم می شوند. در مورد متخصصان روش نمونه گیری هدفمند قضاوتی و حجم نمونه 30 نفر و در مورد شهروندان روش نمونه گیری تصادفی ساده در نظر گرفته شد. برای دستیابی به اهداف تحقیق و پاسخگویی به سوال اصلی تحقیق از آزمون تحلیل واریانس یکطرفه و هم چنین تحلیل نقشه و فرآیند تحلیل سلسله مراتبی استفاده گردید. نتایج تحقیق نشان می دهد که که شهر الشتر از تاب آوری مناسبی از نظر کاربری اراضی نسبت به زلزله برخوردار نیست و هم چنین ناحیه یک کم ترین میزان تاب آوری را در بین ناحیه های شهری الشتر دارد. نگاهی ویژه به مدیریت شهری با دید افزایش تاب آوری شهر می تواند میزان آسیب پذیری شهر را کاهش و بر میزان تاب آوری آن بیفزاد.