بحران هویت و اختلال در شکل گیری هویت ایرانی – اسلامی کودکان آسیب پذیر

کودکی دوران شکل گیری هویت فردی است. در این زمینه نقش خانواده و جامعه جایگاه ویژه ای دارد. این هویت یابی از طرفی به دوران کودکی ارتباط می یابد، چون پایه و اساس مرحله کودکی، دوره کودکی استت که به نقش خانواده به ویژه پدر و مادر بستگی دارد. می دانیم کودک از خانواده خود الگو می پذیرد. اگر پدر و مادر از نظر رفتاری الگوهای مناسبی ارائه دهند همانند سازی کودک با آنها هویت را در جهت مثبت شکل می دهد. ولی اگر همانند سازی های نامناسب با الگوهای ناموفق والدین باشد، روند هویت یابی کودک را مختل می کند. در این زمینه اختلالات خانوادگی به ویژه اگر در حضور کودک مطرح گردد تاییر منفی در جریان تشکیل هویت وی به جای می گذارد و او را دچار اضطراب نگرانی و ناراحتی می کند. کودکی دوره رشد سریع جسمی است. تغییرات شدید جسمی بر رشد عاطفی کودک تاثیر می گذارد و او را دچار اضطراب تعارض، ناآرامی، زود رنجی و... می کند. از نظر ذهنی کودک در این دوره کمتر به واقعیتات توجته دارد و به رغم رشد طقلی، رفتارش بیشتر تابع عواطف و احساسات است تا تفکر و منطق به جای پرداختن به واقعیات به دنیای تخیلات پناه می برد. به عقاید و نظرات دیگران وابستگی فراوانی پیدا کرده و در برابر مشکلات و موقعیت ها تصمیم بگیرد و این امر او را به شدت آسیب پذیر می سازد. بحران هویت از جمله مفاهیمی است که از دیرباز مورد توجه روانشناسان و جامعه شناسان قرار گرفته و تحقیقتات گوناگونی پیرامون ابعاد گوناگون آن و طوامل مویر بر روی آن صورت گرفته است. روانشناسان بیشتر بحران هویت را در دوره کودکی و اثرات گذر او از کودکی به جوانی توجه کرده اند. و جامعه شناسان بحران هویت را در حالت گذر از جامعه سنتی به صنعتی، این بحران را ریشه یابی می کنند.