تأثیر اقلیم بر وضعیت بیابان زایی در دو مدل micd و dis4me

آب، هوا و خاک سه عنصر اصلی زندگی انسان بوده که تداوم حیات مستلزم حفاظت و نگه داری صحیح از آن هاست. افزایش بیش از حد، میل دستیابی به منابع طبیعی، خدمات اکولوژیک و استفاده از آن در جهت رفع نیازهای انسانی، علاوه بر تخریب عرصه های طبیعی موجب ناپایداری جوامع، تنش های سیاسی، بحران غذا و تهدید جدی برای حال و آینده بشر در  مقیاس های محلی، منطقه ای و جهانی خواهد شد. تخریب اراضی، آسیب پذیری زیرساخت های حیاتی- اجتماعی و روش ارزیابی آن می تواند به عنوان ابزاری در توسعه پایدار یک جامعه بسیار مفید واقع شود. امروزه ضرورت شناخت دقیق تر عوامل و مکانیسم های مؤثر در وقوع پدیده تخریب اراضی و بیابان زایی بمنظور مدیریت و برنامه ریزی صحیح و اصولی مناطق خشک و نیمه خشک بیش از پیش احساس می شود. معیار اقلیم در دو مدل  dis4me, micd وضعیت بیابان زایی این منطقه بررسی گردد نتایج حاصل نشان می دهد در مدل micd، نزدیک به 60 درصد منطقه دشت میاندوآب در کلاس شدید، و در مدل dis4me که از طریق میانگین هندسی معیارهای مؤثر بدست آمده  نشان می دهد 82 درصد منطقه در کلاس شدید تا بحرانی قرار دارد.