موانع فرهنگی اجتماعی در توسعه فوتبال بانوان ایران

زمینه و هدف: توسعه فوتبال بانوان یکی از مسائلی است که امروزه در سطح جهان مطرح بوده و فصل جدیدی را در جامعه شناسی به خود اختصاص داده است. هدف ما در این پژوهش شناسایی و رتبه بندی موانع فرهنگی اجتماعی توسعه فوتبال بانوان ایران است که می تواند توسعه ورزش زنان در کشورهای مختلف و به ویژه توسعه ورزش فوتبال را در پی داشته باشد.

روش کار: با توجه به هدف اصلی پژوهش و مسائل مطرح شده، روش انجام پژوهش روش کیفی می باشد. برای شناسایی موانع از روش تحقیق کیفی با روش مصاحبه نیمه ساختاریافته و برای رتبه بندی موانع از روش کیفی با روش دلفی استفاده شده است. در این مرحله با 50 نفر از نخبگان دانشگاهی، مدیران، کارشناسان اقتصادی، روحانیون، داوران، مربیان و ورزشکاران مصاحبه انجام شد و پس از اشباع نظری، متوقف شد. بخش کمی تحقیق از نوع توصیفی- تحلیلی است. در این بخش به رتبه بندی موانع پرداخته شد. جامعه و نمونه آماری در بخش کمی را 25 نفر از نخبگان دانشگاهی، مدیران، کارشناسان اقتصادی، روحانیون، داوران، مربیان و ورزشکاران بوده است. ابزار تحقیق در این مرحله شامل یک پرسشنامه محقق ساخته پنج گزینه ای لیکرت بود که از موارد شناسایی شده در مصاحبه، ساخته شد. روایی محتوایی پرسشنامه به تائید 13 نفر از اساتید مدیریت ورزشی رسید که پایایی آن نیز از طریق آلفای کرونباخ محاسبه شد (0.78=α) و جهت رتبه بندی موانع شناسایی شده از آزمون فریدمن و برای تحلیل داده ها از نرم افزار ₂₀spss استفاده شد.

یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد که توجه کم تر رسانه ها به مربیان زن نسبت به مربیان مرد موثرترین و عدم فرهنگ سازی در باشگاه ها برای حمایت تیم بانوان دارای کم اثرترین مانع در توسعه فرهنگی اجتماعی فوتبال بانوان ایران می باشند.

نتیجه گیری: به مسئولین و مدیران زیربط پیشنهاد می گردد که با توجه به موانع شناسایی شده شرایط مناسبی را برای توسعه فرهنگی اجتماعی فوتبال بانوان فراهم نمایند.