بررسی کیفیت فضای بازی در ساختمان های تجاری با رویکرد ارتقاء تحرک کودکان

دیگر صدای بازی بچه ها از گذرها نمی آید، خیابان های محلی در حاکمیت اتوموبیل ها هستند و کوچه ها ظرفیت پارک ماشین های ساکنان را ندارند. این شکل از طراحی محیط در محلات، باعث کاهش چشمگیر تحرک مستقل و کوچک تر شدن محدوده زندگی اجتماعی کودکان گردیده است. شهربازی ها و فضای بازی کودکان در مجتمع های تجاری از فضاهای امروزی هستند که جایگزین بازی های محلی برای کودکان تعریف شده اند. حال این سوال مطرح می گردد که چقدر این فضاها در تامین نبازهای کودکان اثر گذارند؟ در گام نخست 16 مولفه محیط های دوست داشتنی برای کودکان در قالب سه عامل ادراکی، کالبدی و شیوه های بهره برداری تبیین شدند. سپس با مطالعه اسناد معماری و برداشت میدانی، ویژگی های 7 شهربازی در مجتمع های تجاری شهر تهران ارزیابی شدند. نتایج تحقیق نشان می دهد که فارغ از نوع گونه، عدم توجه به ارتباط با طبیعت به عنوان یکی از نیازهای اساسی کودکان مورد بی توجهی قرار گرفته است. شهربازی ها فاقد روابط فضایی و خوانایی منطبق با شرایط ادراکی، جسمانی و ارزشی کودکان هستند. هم چنین بهره گیری از رویکرد تجهیزات محور، مجالی را برای طراحی فضای کودک-محور نگذاشته است. بطور کلی سهم مولفه های کالبدی 32%، ادراکی 13% و شیوه های بهره برداری 55% از کل بدست آمد. در واقع سیاست های مدیران و برنامه ریزان مجتمع های تجاری کمتر معطوف به کیفیت محیط و شرایط ادراکی کودکان است، و عمدتا به شیوه های بهره برداری سودآور از طریق توسعه بازی های تجهیزات محور گرایش دارند.