تاب آوری اقلیمی، چالش پیش روی معماری ایران

تغییرات اقلیمی تهدید جدی عملکرد ساختمان ها و سکونتگاه های انسانی در آینده محسوب می شود. این درحالیست که وابستگی فزاینده به سوخت های فسیلی قدرت انطباق با گرمایش زمین در آینده را کاهش خواهد داد. تاب آورسازی سیستم های معماری و شهرسازی برای مقابله با این مخاطره در آینده ضروری است و آنچه ساخته یا طراحی می شود باید با هدف غلبه بر تغییرات اقلیمی باشد. بنابراین با این سوال روبه رو هستیم که کدام گونه ساختمانی در برابر تغییرات اقلیمی آتی بیشتر تاب آور و تطبیق پذیر است. پاسخ بسیاری از افراد مسکن بومی است. اینگونه از مسکن، در طول سال ها ایجاد شده، ماندگار مانده و با شرایط محیطی مختلف روبرو شده است. در مقابل ساختمان های مدرن، معماری بومی با توجه به اصول تکامل یافته در طی نسل های مختلف در هر منطقه ای با مسائل زیست محیطی آن سازگارتر است. تحقیق حاضر با رویکرد کیفی و در چارچوب شاخص های موثر بر تاب آوری اقلیمی معماری شامل کاهش و تطبیق پذیری، به تحلیل معماری مساکن بومی ایران پرداخته است. تعدد و افزونگی عناصر معماری تاب آور در برابر این تهدید، در عین سادگی سیستم ها و دوام و بومی بودن آنها همگی نشان از تاب آوری اقلیمی این مساکن دارند به گونه ای که در صورت رخداد اختلال در عملکرد یکی از این سیستم ها، سایر عناصر در عین جذب شوک های ناشی از آن به عملکرد خود ادامه می دهند که این مصداق بارز تاب آوری محسوب می شود.