چگونه توانستم روحیه مشارکت و کارگروهی را در دانش آموزان افزایش دهم

چگونه توانستم روحیه مشارکت و کارگروهی را در دانش آموزان افزایش دهم

آلن بیرو، مشارکت را به معنای همکاری، شرکت یا حضور داشتن دانسته است. از دیدگاه او صرفاً حضور یک فرد در اجتماع که برای بحث و تصمیم گیری درباره مساله ای تشکیل شده است، می تواند به عنوان مشارکت داشتن تلقی شود. اما انچه مهم است عنصر آگاهی و رغبت در مشارکت است. به طوری که برخی آن را تعقل آگاهانه برای انجام بخشی از امور در شکل همکاری از روی رغبت و به مقصد بهبود و بهسازی در زندگی اجتماعی می دانند.

در نظام های آموزشی، راهبرد های متعددی جهت نهادینه سازی تفکر مشارکتی در دانش آموزان ارائه شده است که از بین آنها علاوه بر مواردی چون آموزش و توسعه دانش و آگاهی دانش آموزان در باره موضوع مشارکت.  دانش آموز محور کردن فرایند آموزش، به کار گیری الگوهای آموزشی مشارکت جو، انتخاب و سازماندهی محتوای آموزشی مشارکت ساز، حاکم نمودن روحیه تفکر و پژوهش علمی در جوانان، آموزش مسئولیت پذیری، جایگزین نمودن استراتژی ارزیابی گروهی به جای ارزیابی فردی، می توان به راهبرد های طراحی ساختارهای مشارکت زا در نظام آموزشی اشاره کرد.

زمانی که دانش آموز استعداد، توان و تمایل به همکاری و مشارکت داشته ولی ساختاری بر جهت دهی بر سرمایه مشارکت نداشته باشد بعد مدتی انرژی و توان مشارکت پایین آمده واز بین می رود. بنابراین لازم است ساختاری در راستای اهداف مشارکت شکل گیرد. انواع مختلفی از راهبردهای آموزشی وجود دارد در آنها از تعاملات بین افراد استفاده می شود، این تعاملات ممکن است بین اساتید و دانشجویان، معلمان و دانش آموزان و مشاورین یا مراجعه کنندگان باشد.

افرادی که با همدیگر تعامل می کنند برای دستیابی به اهداف یادگیری دارای سطوح مختلفی از وابستگی متقابل هستند. مشارکت و تعلق در یک جامعه زمانی پدید می آید که اعتماد اجتماعی محقق شود. برای مثال در یک محیط اجتماعی مثل مدرسه رفتار یک دانش آموز یا اولیای او نسبت به مدرسه در نظر بگیرید اگر رفتار دانش آموز با معلم مبنی بر اعتماد متقابل باشد و هیچ عامل دیگر را در نظر نگیریم، مفهوم اعتماد در رویکرد روانشناسی اجتماعی است. از نظر چلبی اعتماد ریشه در وابستگی عاطفی دارد و به اعتقاد او هر گاه عواطف مثبت رشد یافته و بتواند در میان افراد انتقال یابد اعتماد ایجاد و تقویت می شود.