اثربخشی طرحواره درمانی بر بهبود صمیمیت عاطفی و کاهش گرایش به روابط فرازناشویی زنان آسیب دیده از خشونت خانگی

اثربخشی طرحواره درمانی بر بهبود صمیمیت عاطفی و کاهش گرایش به روابط فرازناشویی زنان آسیب دیده از خشونت خانگی

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر بهبود صمیمیت عاطفی و کاهش گرایش به روابط فرازناشویی زنان آسیب دیده از خشونت خانگی انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه ی مورد مطالعه در این پژوهش شامل کلیه زنان آسیب دیده از خشونت خانگی شهر تهران در سال 1400 بود که به روش نمونه گیری در دسترس 30 نفر از آنها، انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل به نسبت یکسان گمارده شدند.

گروه آزمایش به مدت یکماه، برنامه طرحواره درمانی را در 8 جلسه 60 دقیقه ای به صورت گروهی دریافت کردند؛ گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفت. جهت جمع آوری اطلاعات از مقیاس و پرسشنامه گرایش به روابط خارج از ازدواج (شیردل، 1385) و صمیمیت عاطفی زناشویی 2002(minq) در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد .

به منظور تجزیه و تحلیل داده های پژوهش از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره استفاده شد. یافته ها نشان داد که پس از تعدیل نمرات پیش آزمون بین دو گروه آزمایش و کنترل در متغیرهای صمیمیت عاطفی و گرایش به روابط فرازناشویی، تفاوت معناداری وجود دارد. با توجه به یافته های حاص از پژوهش می توان اظهار کرد که طرحواره درمانی باعث افزایش صمیمیت عاطفی و کاهش گرایش به روابط فرازناشویی زنان آسیب دیده از خشونت خانگی شده است. بنابراین، طرحواره درمانی می تواند به عنوان شیوه مناسبی در جهت بهبود تعارضات و مشکلات عاطفی زوجین در نظر گرفته شود .