بررسی دیدگاه فقه شیعه و قوانین ایران درباره حریم خصوصی افراد

بررسی دیدگاه فقه شیعه و قوانین ایران درباره حریم خصوصی افراد

حریم خصوصی و ضرورت رعایت آن از حقوق اولیه بشر است و انسانها از دورترین ازمنه، کم یا زیاد به تناسب جامعه ای که بدان تعلق داشته اند، دارای حریمی بوده اند که تعلق به آنان داشته و امکان نقض آن جز با ترتیبات خاص ممکن نبوده است. در ایران نیز بنا به منشورها و اندرزنامه های برجا مانده از دوران ایرانی باستان و ایرانی میانه، افراد دارای حریم شخصی و حقوق فردی بوده اند و از این لحاظ در میان جوامع باستانی، ایران دارای جایگاهی ویژه و ممتاز بوده است.

با ظهور دین مبین اسلام و با تاکیدات خداوند در قرآن کریم و بر اساس احادیث نبی مکرم اسلام (ص) و ائمه اطهار (ع)، حریم خصوصی افراد، صاحب مصونیت و حتی تقدس شد و نقض این حریم به سادگی ممکن نیست. در قوانین موضوعه نظام جمهوری اسلامی ایران که مبتنی بر شرع مبین است، بر حقوق فردی ناشی از حریم خصوصی، صحّه گذاشته شده و رعایت آن اصل فرض شده و نقض آن، نیازمند صدور حکم یا ضروریات خاص است.

در این مقاله بر آنیم که به روش توصیفی و تحلیلی، مسئله حریم خصوصی افراد را در قوانین نظام جمهوری اسلامی ایران با توجه به ریشه های آن در دین مبین اسلام و مذهب تشیع بررسی نماییم. یافته های این پژوهش گویای وضعیت مناسب حریم خصوصی افراد در ایران به لحاظ تمهیدات قانونی است، هرچند که در عمل ممکن است برخی سلایق و ضرورتها تغییراتی در این وضعیت مناسب ایجاد کند.