معماری به مثابه تاریخ مجسم

معماری به مثابه تاریخ مجسم

اکنون در دوره ای قرار داریم که بدلیل عواملی همچون مدرنیته و افزایش سطح ارتباطات، جهانی سازی و تبادلات فرهنگی، بحران هویت یکی از دغدغه های جوامع بشری به حساب می آید و مدرن اندیشی، جوامع انسانی را با داشته های فرهنگی و معنوی خویش بیگانه ساخته است. لذا حفظ و تقویت عوامل دخیل در هویت در عین حفظ ارتباط با جهان پیرامون، اهمیت بیشتری می یابد.

دغدغه اصلی این مقاله، هویت است و سعی برآن شده تا مسئله هویت را از منظر ارتباط متقابل معماری و تاریخ با روش تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای بررسی نماییم. معماری بناها به عنوان بستر شکل گیری تاریخ؛ در مطالعات تاریخی نقش بسزایی داشته اند. اطلاعاتی شامل پراکندگی و چگونگی استقرار، سبک زندگی، فنون، آیین و آداب و رسوم را می توان از بررسی بناها به دست آورد. همچنین شناخت تاریخ، خود از عوامل شکل دهی هویت تاریخی بوده و هویت تاریخی از عوامل تاثیرگذار بر هویت ملی است و این سلسله مراتب در جایی اهمیت خود را می نمایاند که اهمیت هویت را می شناسیم.

در واقع هویت لازمه رشد اجتماعی است. هویت یک عامل مهم در وحدت و استقلال و عزت نفس جامعه است وبه موجودیت جامعه معنا می بخشد. از طرفی همانگونه که معماری در انتقال مفاهیم هویتی و فرهنگی از گذشتگان برای امروز نقش آفرین بوده، امروز نیز معماری و محیط انسان ساز می تواند عامل انتقال معنا و در نقش عنصری هویت ساز عمل نماید. ساختمان و فضا می تواند گویا و منعکس کننده فرهنگ جامعه باشد تا ناخودآگاه انسانی که در این فضا قرار می گیرد، ارتباط معنایی با فضا ایجاد نماید.