خلق تصاویر نو در اشعار هوشنگ ابتهاج

خلق تصاویر نو در اشعار هوشنگ ابتهاج

تصویرسازی در شعر، فرایندی است که در بستر آن، شاعر به کلمات، عناصر و اشیاء پیرامونی رنگی از حیات می بخشد. تصویر سازی اگرچه سابقه ای دیرین در ادبیات فارسی دارد، اما تا پیش از مشروطه عمده تصاویرش شعری، عمدتا تصاویری عمومی و مشترک میان شاعرانی بوده که از سبک خاصی پیروی می کردند.

اما همراه جنبش مشروطه و تحولات بعد از آن در جامعه ادبی ایرانی، شاهد ارتقاء، شخصی شدن، تحول و سیر تکاملی تصاویر شعری شاعران خصوصا در دهه های اخیر بوده ایم. بر این اساس اشعار شاعرانی چون هوشنگ ابتهاج اگرچه در برهه ای از زمان، وامدار نگاه و اندیشه کلاسیک در خلق تصاویر است، اما با شگردهای گوناگون، صور خیال، تجلی گاه خلق تصاویر نو و تازه ای بوده است که تشبیه های زیبا و منحصر به فرد از ویژگی شاخص آنها بوده است.

عمده این تصاویر از سطح به سوی عمق حرکت کرده و از نظر مضمونی نیز متنوع بوده و نشانی از تحولات و حوادث اجتماعی زمان زندگی شاعر دارد و اگرچه گاهی بسیار شخصی می شوند ولی می توان آن تصاویر را برش هایی گویا از حوادث روزگار معاصر بشمار آورد.