تعامل تصویر و کلمه در نقاشی کوبیسم تا هنر مفهومی

تعامل تصویر و کلمه در نقاشی کوبیسم تا هنر مفهومی

تصویر و کلمه را میتوان از حیث ذهنی جدایی ناپذیر اما از نظر بصری از هم منفک دانست. جنبش های هنری از کوبیسم، فوتوریسم و سوررئالیسم تا جنبش هنر مفهومی و تحولات هنری در طول قرن بیستم با رویکردهای مختلف به این رابطه واکنش نشان داده اند. این مقاله به بررسی تعامل کلمه و تصویر در نقاشی کوبیسم تا هنر مفهومی می پردازد و به این سوال می پردازد که هنرمند کلمه را با چه هدفی در قاب تصویر وارد می کند؟ تکنیک کلاژ در نقاشی کوبیستی با استفاده از تکه های متنی از رسانه های نارایج به عنوان نوآوری ای اساسی در کاربست تصویر و کلمه به مخاطبان معرفی می شود.

کلاژ ضمن گذر از قلمروهای بصری و کلامی، خصوصیات هر یک را نیز حفظ می کند. به واسطه این نوآوری، قرار دادن کلمات در قاب عکس به آسانی قرار دادن تصاویر در آن می شود و تقسیم بین کلمه و تصویر و یا نوشتار و نقاشی کم می شود. نقاشان کوبیست ضمن استفاده از کلمات به منظور قابلیت های فرمی، بینندگان را دعوت می کنند تا نقاشی را در چارچوب گفتمانی زبان تفسیر کنند. دادائیست ها نیز در ادامه کلمات را در قاب تصویر از هر گونه التزامی به معنا رهایی دادند.

سورئالیست ها نیز کلمات را بیش از سهم بصریشان به خاطر معنا در نقاشی به کار بردند. با این ایده، کار آنها بیشتر به تحقیق در مورد زبان کلامی و ارتباط آن با جهان و ذهن ناخودآگاه تبدیل شد. همانطور که ماگریت بیشتر از هر هنرمند سورئالیست دیگری، رابطه کلمات را با تصاویر و چیزهایی که آنها مدعی نمایش آن هستند بررسی می کند و با تاکید بر نشانه زبانی، تأملی را در مورد ماهیت زبان و بازنمایی برمی انگیزاند. در هنر مفهومی نیز کلماتی که معرف یک ایده هستند؛ خود به اثر هنری تبدیل می شوند. همانطور که در جنبش مفهومی، هنر به سمت ایده ها تغییر جهت می دهد، این آثار به سمت کلمات و به عبارتی به سمت زبان تغییر جهت می دهند.