دادگاه های شورشی

دادگاه های شورشی

مناطق جنگی گاهی اوقات به عنوان مناطق بی قانون توصیف می شوند اما به ندرت چنین است. شورشیان مسلح اغلب جایگزین دولت به عنوان تامین کننده قانون در مناطق تحت حاکمیت خودشان می شوند؛ دادگاه های  شورشی بر اساس کار میدانی گسترده، بینش قانع کننده و منحصربه فردی در مورد حکومت قضایی نیروهای مسلح بیان می کنند، پدیده ای که تاکنون قابل درک نبوده است.

دادگاه های شورشی با استفاده از مجموعه ای از مطالعات موردی دقیق درباره گروه های مسلح غیر دولتی، در طیف وسیعی از نهادهای درگیری، از جمله نیروهای مسلح فارک در کلمبیا، دولت اسلامی در سوریه و عراق، طالبان در افغانستان، ببرهای تامیل در سریلانکا، نیروهای مسلح کرد در ترکیه، حزب مسلح دموکرات در سوریه، اقلیت کردستان عراق استدلال می کنند که برای گروه های مسلح غیر دولتی این امکان وجود دارد که به طور قانونی سیستمی  از دادگاه ها را برای اجرای عدالت ایجاد کنند.

قواعد حقوق بین الملل عمومی که رفتار ها را در جنگ تنظیم می کنند، می توانند به عنوان مجوز تاسیس دادگاه ها توسط گروه های مسلح تفسیر  شوند؛ زمانی  که دادگاه های شورشی به روش منطبق با روند قانونی عمل می کند خواستار میزان مشخصی  از به رسمیت  شناختن خود توسط دولت ها، نهادهای بین  الملل و حتی  سایر گروه های مسلح غیر دولتی هستند.

با تجزیه و تحلیل حقوقی غنی شده توسط بینش سایر رشته ها، دادگاه های شورشی برای همه محققان و متخصصان علاقه مند به قانون، عدالت و اثربخشی مقامات حقوقی جهانی در شرایط درگیری مسلحانه ضروری است چرا که اجرای عدالت کاری است بس دشوار. سوال کلیدی که در باب آن به تحقیق  در مورد دادگاه های شورشی پرداختیم این بود که های مدعیان اجرای عدالت در مناطق درگیری مسلحانه توانایی اجرای انصاف و عدالت را همانگونه که بیان می کنند دارند؟ ساختار این دادگاه ها به چه شکل است؟در چه مناطقی عدالت را برپا می کنند؟