کارآیی سیدر، فلوروژستون استات و کلوپروستنول برای همزمان سازی فحلی گوسفند کرمانی در فصل جفتگیری

این آزمایش به منظور ارزیابی سه روش همزمان سازی فحلی (سیدر، اسفنج پروژسترونی و تزریق pgf2α) در فصل تولیدمثل بر روی 105 راس گوسفند کرمانی در قالب طرح کاملا تصادفی انجام گرفت. پس از پایان همزمان سازی قوچ های فحل یاب (1 قوچ به ازای 10 راس میش) یک روز پس از حذف تیمارهای پروژستاژنی برای تعین پارامتر مدت زمان تا شروع فحلی وارد جایگاه میش ها شدند. بدنبال آن میش ها با اسپرم تازه رقیق شده تلقیح مصنوعی شدند. تشخیص آبستنی با اندازه گیری پروژسترون سرم خون طی سه نوبت (14، 18 و 22 روز پس از تلقیح مصنوعی) و در میانه آبستنی با روش اولتراسونوگرافی انجام شد. تفاوت معنی داری بین تیمارها از نظر مدت زمان فحلی وجود نداشت (بین 23 تا 35 ساعت برای همه میش ها). فاصله زمانی بین تشخیص فحلی و انجام تلقیح، برای روش های همزمانی تفاوت معنی داری نشان نداد p>0.05)). غلظت پروژسترون خون (4.80±0.41  نانوگرم در میلی لیتر) در روز 22 پس از تلقیح مصنوعی، دوقلوزایی، درصد میش های فحل شده پس از تلقیح و طول آبستنی بین روش ها تقاوت معنی داری نشان نداد p>0.05)). بین غلظت پروژسترون از نظر نرخ بازگشت به فحلی تفاوت معنی داری دیده شد p<0.05)). نسبت بره های متولد شده به میش های زاییده و نیز نسبت به میش های فحل شده در اثر همزمانی، بین تیمارها تفاوت معنی داری دیده نشد. با این وجود به کارگیری pgf2α آسانترین و کم هزینه ترین روش بود.