شاخص های کمبود ید شش سال پس از تجویز ید در دانش آموزان دختر روستای آهار تهران سال 1378

مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی (descriptivc) بر روی کلیه دانش آموزان دختر 14-6 سال این روستا با انجام معاینه بالینی از نظر گواتر، نمونه گیری خون برای تعیین هورمون های تیرویید و نمونه گیری ادرار در سه نوبت برای اندازه گیری ید دفعی ادرار صورت پذیرفت. بر اساس معیار سازمان بهداشت جهانی بزرگ تیرویید افراد از صفر تا 2 تعریف شد اندازه گیری غلظت هورمون های تیرویید توسط کیت های تجاری و اندازه گیری ید ادرار با روش هضم به عمل آمد. نتایج حاصل از این بررسی با داده های موجود در سال 1372 (قبل از تجویز ید) مقایسه گردید.

یافته ها: نتایج معاینه بالینی گواتر نشان داد که گواتر درجه 2 از 86 درصد در سال 1372 به 5 درصد در سال 1378 رسیده این کاهش از نظر آماری معنی دار بود (p<0.001). شیوع گواتر درجه 1 به طور مشخصی افزایش یافت (از 10 درصد به 53 درصد، p<0.001). شیوع کلی گواتر به میزان 39 درصد نسبت به سال 1372 کاهش (از 96 درصد به 58 درصد) و میانگین ید دفعی ادرار افزایش قابل توجهی نشان داد (از 5.6 میکروگرم در دسی لیتر در سال 72 به و 18.4 میکروگرم در دسی لیتر در سال p<0.001 ,78). میانگین هورمون های t₃ و هورمون محرک تیرویید (tsh) و میزان برداشت t₃ توسط رزین (rt₃up) در سال 1378 در محدوده طبیعی قرار داشتند.

نتیجه گیری و توصیه ها: تجویز ید روغنی و به دنبال آن مصرف نمک یددار سبب کاهش قابل توجهی در شیوع و شدت گواتر، افزایش مشخص در میزان ید دفعی ادرار و درستکاری تیرویید گردیده است. ادامه مطالعات پایش اثر ید تکمیلی بر وضعیت گواتر در مناطق مختلف ایران توصیه می گردد.