مقایسه تأثیر بیهوشی کامل وریدی و بیهوشی استنشاقی بر تست عملکرد ریوی بعد از عمل

زمینه و هدف: بعد از هر عمل جراحی، تغییراتی در وضعیت تستهای ریوی ایجاد می گردد که می تواند مرحله بعد از عمل را متأثر سازد؛ در ایجاد این تغییرات، اگر چه نوع عمل جراحی و نزدیکی آن به دیافراگم، بیش تر مؤثر است ولی عوامل دیگری از جمله تکنیک های بیهوشی نیز، مسؤول شناخته شده اند. در این مطالعه سعی شد که از میان عوامل مختلف بیهوشی، تأثیر نوع داروی بیهوشی در مرحله maintenance بر روی تغییرات تست ریوی بعد از عمل، بررسی شود.

روش بررسی: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی یکسو کور طراحی شد. بیماران در وضعیت american society of anesthesiologists) asa i) بودند و در محدوده سنی 35-15سال قرار داشتند و اعمال جراحی اکتیو lower abdomen یاextremity  روی آنها انجام گرفته بود که طول آن 2-1 ساعت بوده است. در تمام این بیماران، تست فونکسیون ریوی قبل از عمل انجام شد که در محدوده طبیعی بود. تعداد کل بیماران 60 نفر بود که به طور تصادفی به دو گروه، 30 نفری تقسیم شدند. جهت حفظ بیهوشی (maintenance)، در یک گروه، از داروهای استنشاقی (هالوتان 1-0.5% و نیتروس اکسید 50%) و در گروه دیگر، از داروهای وریدی (میدازولام به میزان 0.1 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم در ساعت و آلفنتانیل به میزان  0.5به ازای هر کیلوگرم در دقیقه) استفاده شد. 24 ساعت بعد از عمل، تست فونکسیون ریوی از بیماران بعمل آمد و درصد تغییرات سه اندکس (vital capacity) vc, (forced vital capacity) fvc, (forced expiratory volume in one second) fev₁ نسبت به مقادیر قبل از عمل، اندازه گیری و با استفاده از آزمون تی (t test) در دو گروه مقایسه شد.

یافته ها: در گروه داروهای استنشاقی، fev₁ به میزان %13.5 ,fvc ,%16.3 و %12.9 ,vc، کاهش و در گروه وریدی fev₁ به میزان%12 ,vc ,%12.9 ,fvc ,%12  کاهش یافت، مقایسه این مقادیر در دو گروه، تفاوت معنی داری را نشان نمی دهد.

نتیجه گیری: از میان عواملی از بیهوشی که روی تغییرات اندکس های ریوی بعد از عمل می توانند تأثیر بگذارند، استفاده از داروهای maintenance استنشاقی یا وریدی فوق بر روی تستهای ریوی بعد از عمل، تفاوت معنی داری را نشان نمی دهد.